آبِ رفته، كي به جوي باز مي گردد؟!

سوره ملك/ آيه 30: «قُلْ أَرَأَيْتُمْ إِنْ أَصْبَحَ مَاؤُكُمْ غَوْرًا فَمَنْ يَأْتِيكُمْ بِمَاءٍ مَعِينٍ»؛ بگو: «به من خبر دهيد اگر آبهاي (سرزمين) شما در زمين فرو رود، چه كسي مي‌تواند آب جاري و گوارا در دسترس شما قرار دهد؟!»

امام باقر(ع) در تفسير اين آيه مي فرمايد: «آيه شريفه درباره حضرت قائم[عج] نازل شده و  معنايش اين است: اگر امام شما پنهان گردد و ندانيد كه او كجاست، پس چه كسي براي شما امامي مي آورد كه از اخبار آسمانها و زمين شما را مطلع ساخته و حلال و حرام الهي را بيان كند؟ آنگاه فرمود: سوگند به خداوند تاويل اين آيه هنوز نيامده و ناگزير خواهد آمد.»[1]

اين روايت و مانند آن از قبيل تطبيق است؛ يعني آيه شريفه مربوط به آب جاري است كه مايه حيات موجودات زنده است و باطن آن مربوط به امام و علم و عدالت جهان گستر اوست كه آن نيز مايه پيدايش حيات معنوي جامعه انساني است.[2]

سرّ اينكه عصر ظهور حضرت مهدي (عج) را به آب حيات بخش تشبيه كرده، شايد به دليل امور زير باشد:

1. همان گونه كه نزول آب از عالم بالاست، موضوع امامت حضرت مهدي(عج) و ظهور آن بزرگوار نيز امر آسماني است.

2. آب منشا حيات موجودات است؛ «و جعلنا من الماء كلّ شيء حيّ» حكومت حضرت مهدي (عج) نيز مايه حيات فكري و معنوي مسلمانان است.

3. آب مايه پاكيزگي و رفع آلودگي ها است. حكومت حضرت مهدي (عج) نيز مايه پاكيزگي و طهارت دل هاست.

4. سرسبزي و طراوت گياهان و درختان به دليل آب است، طراوت و شادابي مومنان نيز در زمان ظهور، حكومت حضرت مهدي(عج) خواهد بود.[3] 

پي نوشت:

[1] نورالثقلين، ج5، ص387

[2] الميزان، ج19، ص349؛ نمونه، ج24، ص360

[3] هزار و يك نكته، ص 201