آفرینش انسان و علم خداوند

خداوند شر مطلق نیافریده و نمی آفریند آنچه که ما شر می پنداریم اموری نسبی هستند که وجهه خیر در آن غلبه دارد خداوند هم قدرت انجام کارهای نیک به انسان عنایت نموده و هم توان انجام امور ناپسند را. ولی این دو از یک ریشه نشات می گیرند آن هم نیروی اختیار و آزادی او در عمل است. مسلما اعطای این نیرو و اراده به انسان برای او خیر آفرین و در جهت کمال است چرا که با این آزادی است که او ارزشهای توصیف ناشدنی می آفریند و ارزش های اختیاری را به نمایش می گذارد. بنابراین وجهه غالب در آفرینش انسان و اعطای اراده و اختیار به او خیر است گرچه این اعطا لوازم لاینفکی نیز دارد که از جمله قدرت انسان بر انجام امور ناپسند و شر است برای مثال وقتی هدایت سفینه ای به کامپیوتری هوشمند سپرده می شود همواره احتمال خطا و سقوط و یا خروج از مدار نیز وجود دارد ولی این به معنای بی ارزش بودن کار نیست بلکه از لوازم انفکاک ناپذیر اختیار و انتخاب است. آدمی نیز چون مختار است هم قادر بر خیر است و هم شر اگر بنا بود آدمی فقط قدرت بر خیر داشته باشد دیگر آدم کنونی نبود و تصویر جهان نیز اینگونه نبود. ارزش آدمی به اختیار و انتخاب اوست و لازمه قهری آفرینش چنین موجودی قدرت او بر انجام خیر و شر است « فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها»؛ (91:8)