آيا با از بين بردن مراكز فسادي كه در زمان شاه وجود داشته اند اين فسادي كه فقط در محلي متمركز بود در تمام جامعه گسترش نيافته است؟

چنين سخن وبرداشتي از ابعاد مختلفي خدشه پذير است، زيرا:
1. عدم تخريب فسادخانه ها به منزلة پذيرش و مشروعيت وجود چنين اماكني در دل جامعه و حكومت اسلامي است، يعني به نوعي حكومت اسلامي، مجوز وجود چنين پايگاه هاي فسادي را صادر كرده است. بر فرض كه وجود چنين خانه هايي را مجاز دانستيم، حال اگر در سال هاي بعد كسي به دنبال گسترش آن يا تأسيس خانه هاي مشابه آن باشد، تكليف چيست؟ آيا مي توان جلوگيري كرد؟ ظاهراً جواب منفي است چون جلوگيري از ساخت و تأسيس اين خانه ها نيز به منزلة شكستن ظرف پر آب خواهد بود.
2. مضافاً بر آن شما توجه داريد كه بسياري از اعمال و كردار عرب دورة جاهلي مخالف احكام اسلام بوده، ولي پيامبر اسلام، براي جلوگيري از فساد، بقاي آن اعمال و كردار را در جامعه مجاز نكرده اند، يعني فسادها و جرائم قبل از اسلام را قانوني و مشروع نكرده اند. پس چگونه ما اعمال و افعال خلاف شرع قبل از انقلاب را در زمان بعد از انقلاب، قانوني و نهادينه كنيم. چگونه اعمال نا مشروع را به بهانة جلوگيري از گسترش فساد و تباهي جامعه، مشروع جلوه دهيم.
3. علاوه بر مطالب فوق بايد اضافه نمود راه جلوگيري از فساد، قانوني كردن و مشروع دانستن آن نيست بلكه جامعه را بايد از راه هاي ديگر از فساد و تباهي دور ساخت.
با باز نگه داشتن خانه هاي فساد، جوانان زيادي به آن رغبت نشان مي دهند، حتي جوانان دين دار و مؤمن نيز ممكن است، در سركوب غرايز خود ناموفق باشند و در دام اين اماكن فسادبرانگيز بيافتند. لذا بهترين راه براي سركوب غرايز حيواني، دور نگه داشتن جوانان از هر چيزي است كه آنان را تحريك و جذب مي كند. از همينروست كه فلسفة وضع حجاب در اسلام را ايمن داشتن جامعه از فساد و بي بند و باري مي دانند. به همين سان بايد از ايجاد هر چيزي كه موجب فساد و بي بند و باري در جامعه اسلامي كرد.