قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
دربارة وجود فرزندان ائمه و امامزادگان كه در ايران واقع شده هيچ اختلافي وجود ندارد. و قابل ترديد نيست كه مردم ايران عاشق اهل بيت پيامبر اكرم بوده و از آغاز به تشيع گرايش داشته‌اند و امروز كشور ايران مهمترين كشوري است كه پيرو مذهب شيعه اثني عشري حقه است. و ايرانيان افتخار دارند كه پيرو اهل بيت پيامبر ـ صلي الله عليه و آله ـ هستند.
از دوران استيلاي بني اميه و بني عباس كه دشمنان سرسخت اهل بيت ـ عليهم السّلام ـ بودند و فرزندان ائمه را مورد آزار و اذيب قرار داده و با بدترين شكنجه‌ها به شهادت مي‌رساندند، قتل عام علويان (فرزندان و نواده‌هاي اميرالمؤمنين) بدست امويان ظالم در تاريخ شهرت دارد كه يكي از مصاديق روشن آن كشتار بسياري از فرزندان اميرالمؤمنان در روز عاشورا است كه بيش از بيست نفر از خاندان آن حضرت را در اين فاجعه شهيد شدند.[1]بر اين اساس فرزندان ائمه براي نجات از دست ظالمين و ترويج دين مبين اسلام به كشور ايران كه دوستدار اهلبيت بودند پناه مي‌آوردند. و گاهي به علت تعقيب دشمنان در شهرهاي مختلف ايران و طي درگيري با آنها به شهادت رسيده و در نقاط مختلف ايران مدفون مي‌شدند. حضرت آيت الله شبيري زنجاني كه يكي از علماي بزرگ معاصر و از مراجع عظام هستند و درباره انساب و رجال مهارت و درايت خاصي دارند مي‌فرمايند: امامزادگاني كه در ايران وجود دارند اكثراً معتبر هستند و از اولاد ائمه ـ عليهم السّلام ـ مي‌باشند ولي شجره‌هاي نسبي كه براي آنها وجود دارد داراي مشكل است.[2]بنابراين در وجود امام‌زاده‌ها و امام زاده مورد سؤال نمي‌توان ترديد كرد چون قطعاً اين مكانها از دير باز به عنوان اماكن متبركه مورد توجه بوده است كه به جهت انتساب به خاندان پيامبر مورد اكرام و احترام بوده و به عنوان پناهگاه مؤمنان و عبادتگاه آنان واقع شده است. اما آنچه كه بايد در آن تأمل كرد اين است كه بايد درباره شجره آنها و اينكه از فرزندان كدام امام هستند تأمل و دقت نمود.
در عنوان سؤال «جعفر بن رضا» آمده است اگر منظور به طور دقيق مشخص ميشد كه «رضا» همان امام رضا (امام هشتم) ـ عليه السّلام ـ است يا از سادات و فرزندان ائمه ديگر است پاسخ سؤال روشنتر ميشد.
اگر منظور امام رضا ـ عليه السّلام ـ است بايد عرض شود كه دربارة وجود فرزندي به نام جعفر براي امام رضا ـ عليه السّلام ـ در برخي از منابع آمده است از جمله مرحوم مجلسي در بحارالانوار از كشف الغمه چنين نقل ميكند: «اولاد امام رضا ـ عليه السّلام ـ شش نفر بود. يكي دختر و بقيه فرزندان پسر به نامهاي: محمد (امام جواد) حسن، جعفر، ابراهيم، حسين.»[3] ولي شيخ مفيد ميفرمايد: تا جايي كه ما ميدانيم آن حضرت تنها يك فرزند داشته و آن هم امام جواد ـ عليه السّلام ـ است «امام رضا ـ عليه السّلام ـ شهيد شد (تا جايي كه ما ميدانيم) در حالي كه هيچ اولادي غير از امام جواد نداشت و در هنگام (شهادتِ) پدرش، هفت ساله…»[4]علاوه بر شيخ مفيد علامه مجلسي نيز معتقد است كه امام رضا ـ عليه السّلام ـ تنها يك فرزند داشته و آن امام جواد ـ عليه السّلام ـ است.[5]در پايان نتيجه ميگيريم كه آن مرقد موجود در اصفهان احتمال دارد از سادات و امام زادگان باشد و نبايد بدون اطلاع دقيق آن را قبول نكرده و مورد ترديد قرار داد ولي دربارة اينكه فرزند امام رضا ـ عليه السّلام ـ باشد نمي‌توان به طور قطعي قبول كرد، شايد از فرزندان سيدي است كه موسوم به رضا بود چون «رضا» نام امام هشتم نيست بلكه لقب آن حضرت است. نام آن حضرت علي است البته در شهرقزوين نيز يك امامزداده وجود دارد به نام حسين(معروف به شاهزاده حسين) گفته شده او فرزند امام رضا ـ عليه السّلام ـ است. احتمال دارد اين دو امامزاده از نوادگان امام هشتم باشند به جهت اينكه در منابع حديثي آمده است كه نواده‌هاي امام رضا ـ عليه السّلام ـ را نيز «ابن الرضا» ميگفتند مثلاً امام عسكري وامام هاديـ عليهم السّلام ـ كه نوه ونبيره امام رضا ـ عليه السّلام ـ است به ابن الرضا شهرت داشتند وآنان را با اين نام مي گفتند. مثلاً موسي المبرقع فرزند امام جواد كه قبرش در قم است به ابن الرضا (فرزند امام رضا) معروف بوده است.[6]
معرفي منابع جهت مطالعه بيشتر:
1. جامع الانساب، در تاريخچه امامزادگان،نويسنده: سيد ابراهيم موسوي.
2. تاريخ اصفهان، نويسنده: جلال الدين همايي.
3. تاريخ اصفهان، نويسنده: محمد جابري انصاري.
4. تاريخ تشيع اصفهان،نويسنده: ايرج افشار سيستاني.
پي نوشت ها:
[1] . جعفريان، رسول، تاريخ تشيع، تهران، سازمان تبليغات، 1371، ص 210.
[2] . تقريرات درس خارج، فقه (خمس) حضرت آيت الله زنجاني.
[3] . علامه مجلسي، بحارالانوار، بيروت، مؤسسة الوفاء، چاپ دوم، 1403 ق، ج 49، ص 221 به نقل از كشف الغمه، ج 3، ص 89.
[4] . مفيد، الارشاد، قم، آل البيت، چاپ اول، 1414، ج 2، ص 271.
[5] . مجلسي، پيشين، ص 221.
[6] . مفيد، پيشين، ج 2، ص 28 و مجلسي پيشين، ج 50، ص 149 و ج 50، ص 3 و ج 50، ص 236.