آيا حديث ضربت مولا در يوم الخندق صحّيح است؟ (با توجه به عدم اعتقاد شيعه در ابتلاء معصوم به آتش خشم)!؟

جريان جنگ امام امير المؤمنين (ع) با عمرو بن عبدود در غزوه خندق در ميان عامه و خاصه معروف و مشهور است و همچنين فضيلت ضربت علي (ع) در اين جنگ نه تنها در كتب شيعه نقل شده بلكه در كتابهاي معتبر اهل سنت هم با تعبيرات گوناگون آمده است.
فخر رازي يكي از دانشمندان و مفسران معروف اهل سنت، در تفسير خود مي گويد: پيامبر اسلام (ص) فرمود: جنگ و مبارزه علي (ع) با عمرو بن عبدود بهتر از عمل امت من تا روز قيامت است.[1]حاكم نيشابوري حديث فوق را با تعبير ديگر نقل كرده است او مي گويد پيامبر اسلام (ص) فرمود: جنگ و مبارزه علي بن ابي طالب (ع) با عمر و بن عبدود در روز خندق بهتر از اعمال امت من تا روز قيامت.[2]مرحوم ابن شهر آشوب در كتاب «المناقب» نقل مي كند: هنگامي كه علي (ع) بر عمر و بن عبدود غالب شد (و او را نقش بر زمين كرد) سر او را از بدن جدا نكرد بعضي در اين باره سخنان ناروائي درباره علي (ع) به زبان مي آوردند و يكي از اصحاب رسول خدا (ص) به نام حذيفه پاسخ مي داد (و علي عليه السلام دفاع مي كرد) پيامبر اسلام (ص) فرمود: ساكت باش اي حذيفه به زودي علي (ع) حقيقت را بيان مي كند.
آنگاه علي (ع) عمروبن عبدود را به قتل رساند وقتي به خدمت پيامبر اكرم (ص) رسيد آن حضرت سئوال كرد (يا علي چرا در كشتن عمرو تأخير كردي؟) علي (ع) پاسخ داد براي اينكه عمروبن عبدود به مادرم ناسزا گفت و آب دهانش را بر صورتم انداخت (در نتيجه من ناراحت و خشمگين شدم) و از اين مطلب ترسيدم كه اگر در آن حال او را بكشم ناراحت بودن من در قتل او سهيم باشد (و عمل من تنها براي رضاي خدا نباشد و لذا) قتل او را تأخير انداختم تا براي رضاي خدا و در راه او عمرو را به قتل برسانم.[3]و اما اينكه امام علي (ع) در برابر عمل نارواي عمروبن عبدود غضبناك و خشمگين شد هيچ منافاتي با مساله عصمت ندارد زيرا عصمت يعني مصون ماندن از گناهان اما خشم و غضب و رضا و خوشنودي و گريه و خنده و امثال اينها جزء خلقت و سرشت انسان است و اين علائم و آثار در زندگي امامان معصوم و پيامبر اكرم (ع) قابل انكار نيست و مسلما تمام اين حالات منبعث از خوشنودي و غضب الهي است.
و اين مطلب نه تنها اشكال ندارد بلكه مقام اخلاص امام (ع) را نشان مي دهد و شبيه آيه 207 سوره بقره است كه در داستان «ليلة المبيب» در مقام بيان اخلاص آن حضرت نازل شد در آنجا مي خوانيم:
بعضي از مردم (با ايمان و فداكار همچون علي (ع) در ليلة الميبت به هنگام خفتن در جايگاه پيامبر (ص)) جان خود را در برابر خوشنودي خدا مي فروشند و خدا نسبت به بندگانش مهربان است.[4]

معرفي منابع جهت مطالعه بيشتر:
1. فروغ ابديت، ج2، چاپ15، ص139.
2. پژوهش پيرامون زندگي علي(ع)، جغفر سبحاني.

پي نوشت ها:
[1] . لمبارزة علي عليه السلام مع عمر و بن عبدود العامري أفضل من عمل امتي إلي يوم القيامة تفسير فخر رازي، ج32، ص31، در ذيل تفسير آيه.
[2] . سوره قدر…. لمبارزة علي بن ابي طالب لعمرو بن عبدود يوم الخندق أفضل من أعمال امتي إلي يوم القيامة. مستدرك الصحيحين، ج3، ص32.
[3] . قال ابن شهر آشوب: لما أدرك عمرو بن عبدود لم يضربه، فوفعوا في علي (ع) فرد عنه حذيفة فقال النبي (ص): مه يا حذيفة فان علياً (ع) سيذكر سبب وقفته، ثم أنه ضربه، فلما جاء سأله النبي (ص) عن ذلك. قال: قد كان شتم أميو تفل في وجهي فخشيت ان أضربه لخط نفسي، فتركته حتي سكن مابي ثم قتلته في الله؛ ابن شهر آشوب، مناقب آل ابي طالب، بيروت، دار الأضواء، ج2، ص115، و مستدرك الوسائل، ج18، ص28، باب23، از ابواب مقدمات الحدود، حدث5.
[4] . و من الناس من يشري نفسه ابتغاء مرضات الله و الله رئوف بالعباد. بقره/207.