آيا طرفداري و حمايت از اين نظام وجهي دارد؟ به چه دليلي بايد از آن حمايت کرد درحاليکه مسئولين و دولتمرداني حق مردم را پايمال كرده اند و به ناحق از بيت المال استفاده مي كنند؟

نظام مقدس جمهوري اسلامي ايران، بر آمده از خواست و ارادة اكثريت ملت است زيرا همين ملّت با به ثمر رساندن انقلاب اسلامي خود، اين نظام را با رهبري امام امّت(ره) تأسيس نمودند، از آنجا كه اين نظام يك حكومت مبتني بر آموزه هاي اسلامي است و در راه آن دهها هزار تن از بهترين جوانان اين ملت فدا شده اند، طبعاً حمايت از نظام و مسئولين خدمتگزار و دلسوز آن لازم به نظر مي رسد. حضرت امام امت اين مطلب را متذكر شده اند و بر حمايت از نظام و مسئولين آن تأكيد نموده اند به طوريكه مي فرمايند: «تضعيف دولت ما تضعيف اسلام است. دولت، دولت اسلام است.»[1] در جاي ديگر نيز اين موضوع را يادآور شده و پشتيباني از دولت و حكومت را امري شايسته تلقي نموده اند: «حكومت اسلام كه از مردم جدا نيست از همين مردم است… اگر مردم پشتيبان يك حكومتي باشند، اين حكومت سقوط ندارد.»[2] اين سخنان دلالت بر اين موضوع دارد كه حمايت از نظام اسلامي و مسئولين خدمتگزار آن امري لازم و بديهي است.
البته ممكن است اين سؤال پيش آيد كه چطور ممكن است اين نظام ادعاي اسلاميت داشته باشد و در حالي كه تخلفات و انحرافاتي در آن ديده مي شود؟ پاسخ به اين سؤال را مي توان با مراجعة به سخنان امام عزيز پيدا نمود. ايشان در اين مورد مي فرمايند: «پشتيبان مجلس، قوة قضايي، پشتيبان دولت يعني پشتيبان اسلام، اينها براي اسلام دارند خدمت مي كنند، در زمان حضرت امير(س) هم انحرافات بوده است، انحرافات جزئي بوده است. زمان خود پيامبر هم انحرافات بوده است…. انحرافات يك چيزي نيست كه مال حالا باشد لكن مقايسه بايد كرد بين انحرافات قبل از اين جمهوري اسلامي و انحرافات حالا… مگر اسلام جز اين مي خواهد كه قوة قضائي اش خوب باشد، قوانين اسلامي اش خوب باشد، قوانين اسلامي اش هم عمل بشود، اينها دارند زحمت مي كشند براي اين. حال يك جايي هم خلاف واقع مي شود. زمان پيامبر مگر واقع نمي شد؟ زمان حضرت امير مگر واقع نمي شد؟…»[3]پس به طور كلي كه طرفداري و حمايت از اين نظام مقدس و مسئولين مؤمن و خدمتگزار آن نوعي تكليف است چرا كه به اعتقاد امام (ره) حمايت از اين حكومت و دولت، حمايت از اسلام است.

برائت از خائنين و نهي از منكر آنها
البته حمايت و همدلي مردم با اصل نظام و خدمتگزاران منصوب نظام هيچ دليلي بر تأييد عملكرد آن عده از مسئولين بي تعهد نبوده و نخواهد بود. و حمايت مردم از مسئولان نظام بر اساس عمل به وظايف و قوانين اسلامي است.
آن كسي كه به بيت المال مسلمين دست درازي مي كند، قطعاً از شمار مسئولين خدمتگزار و مؤمن خارج است و حسابش هم از نظام جداست هر چند در ظاهر، يك كارگزار حكومتي محسوب مي گردد. امام امت همواره به مسئولين نظام راجع به بيت المال مسلمين تأكيد مي فرمودند و آن را از لوازم يك كارگزار مؤمن به شمار مي آوردند: «بيت المال مسلمين را بزرگ بشماريد، حكومت هاي اسلامي بايد بيت المال مسلمين را براي جلال و جبروت خودشان صرف نكنند. بيت المال مسلمين صرف آنچيزي بشود كه براي مسلمين است.»[4] هر چند مسئولين عاليرتبة ما بويژه دستگاه قضائي كشور در مقابل غارتگران بيت المال ايستادگي مي نمايد، ولي بايد قبول كرد كه مقابله با اشخاص و جرياناتي كه بيت المال مسلمين را حيف و ميل مي نمايند كاري دشوار است. دشواري آن از اين جهت است كه برخي مسئولين با ترفند خاصّ اين عمل زشت را مرتكب مي شوند. ولي در اين ميان بايد پرسيد كه وظيفة ما در مقابل اين عده از مسئولين چيست؟ در اين راستا وظيفه اي بر عهده دستگاه هاي نظارتي است و وظيفه اي بر عهده عموم مردم است وظيفه دستگاههاي نظارتي آن است كه با كنترل و نظارت دقيق زمينه هاي سوء استفاده از بيت المال را از بين ببرند و با متخلفان قاطعانه بر خورد نمايند و گزارش فعاليت خود را به اطلاع عموم مردم برسانند. و وظيفة عمده اي به عهده همة آناني كه به نظام و انقلاب اسلامي علاقه مندند اين است كه به وظيفه نظارتي خود از طريق امر به معروف و نهي از منكر عمل نمايند به همين خاطر امام امت(ره)مي فرمايند: «امت بايد امر به معروف و نهي از منكر بكنند.»[5] اين مسئله به قدري حائز اهميت است كه امام امت امر به معروف مسئولين دولتي را از وظايف مهم ملت مي شمارند: «شما و ما موظفيم كه هم در تمام اموري كه مربوط به دستگاههاي اجرايي است امر به معروف كنيم و اگر اشخاصي پيدا مي شوند كه خلاف مي كنند معرفي كنيم به مقاماتي كه براي جلوگيري مهيّا هستند….»[6]علاوه بر اينكه مردم بايد در گزينش و انتخاب مسئولان نظام دقت لازم و كافي داشته باشند و افراد شايسته و متعهدي را براي احراز مسئوليت ها برگزينند تا زمينه سوء استفاده از مسئوليت ها و تضييع حقوق آنان فراهم نگردد.

پي نوشت ها:
[1] . صحيفة نور، ج5، ص 129.
[2] . همان، ج7 ص 253.
[3] . همان، ج18، ص 37.
[4] . همان، ج19 ص223.
[5] . همان، ج8، ص47.
[6] . همان، ج13 ص 244.