آيا كسي مي تواند در مسائل خانوادگي ديگران دخالت كند؟

دخالت كردن انواع مختلفي دارد.
1. دخالت پدر و مادر ها: گاهي پدر و مادر درباره نحوه زندگي، چگونگي معاشرت ها و صرف هزينه هاي فرزندانش اظهار نظر مي كنند. به نظر مي رسد اين توصيه ها مي تواند به آينده و پيشرفت فرزندانشان كمك كند؛ لذا فرزندان بايد به توصيه هاي خير خواهانة آنها گوش كنند و از تجارب مفيد آنها استفاده كنند اما گاهي پدر و مادر با بيان مسائلي يا اعمال سليقه هايي در زندگي زوج هاي جوان دخالت مي كنند و مي خواهند تصميم گيرنده در همة شئون زندگي آنها باشند اين كار به خانواده جديد و نوپاي تازه داماد و عروس ضربه مي زند.
پدر و مادر بايد از دور نظارت بر زندگي فرزندان خود داشته باشند در موقع ضرورت به كمك آنها بروند اما نبايد طوري عمل كنند كه به استقلال خانوادة فرزندشان ضرري بخورد. اگر فرزندي احساس كرد كه پدر يا مادرش با دخالت هاي بي مورد مانع از زندگي آنها مي شود، مي تواند خيلي مهربانانه و با زبان محبت، آنها را به شكل غير مستقيم متوجه كارشان كند و با بيان الگوهاي خارجي (روزنامه و…)و عبرت هاي بيروني به آنها گوشزد كند كه اگر دخالت هاي آنها جدي شود، ممكن است يك زندگي را از هم بپاشاند. اما فرزندان نبايد هرگز جلوي همسر خود به مادر يا پدر اخطار دهد بايد با خواهش و محبت بيشتر آنها را از دخالت باز دارند. همسر نيز بايد به شريك زندگي خود اجازه دهد كه به والدين خود اظهار محبت كند طوري برخورد نكند كه والدين تصور كنند فرزندشان را از دست آنها بيرون كشيده اند و در خدمت خود گرفته اند.
2. دخالت غريبه ها: گاهي همسايه ها و… از سر دلسوزي و يا از روي غرض و حسادت در زندگي ديگران دخالت مي كنند و با مطالب نااميد كننده رابطه زن و شوهر را به هم مي زنند كه بايد جلوي آنها گرفته شود. البته خانواده ها و اعضاي آنها بايد براي اين كه بين خودشان محكم تر شود و هيچ دخالتي نتواند خللي در نظم خانوادگي آنها به هم بخورد يك سري برنامه هايي در زندگي خود داشته باشند.
چگونه و با چه راهكارهايي مي توانيم روابط سالم و سازنده در خانواده ايجاد كنيم؟
1. جو گفتگو و تفاهم را در كانون گرم خانواده برقرار كنيد و در موقعيت هاي مناسب انتظارات خود را از يكديگر بيان نموده و وظايف خود را نسبت به همديگر معين كنيد.
2. نكات مثبت يكديگر را تقويت كنيد.
3. از به رخ كشيدن نكات منفي براي تحقيريکديگر پرهيز كنيد.
4. به احساسات همديگر اهميت بدهيد.
5. خوب به درد و دل هاي همديگر گوش دهيد و موقع گوش دادن در انديشه جواب دادن نباشيد.
6. سعي كنيد به جاي به كار بردن عبارات «حتماً»، «بايد»، فقط و فقط و… از كلمات« بهتر است» «فكري كنم»، «آيا دوست داري»، «اگر اجازه بدهي» و … استفاده نمائيد.
7. حتي المقدور از نصيحت و اندرز مستقيم دوري نموده و بيشتر از تجربيات خود صحبت كنيد.
8. از مقايسه كردن همسر، فرزندان و … با ديگران پرهيز نماييد.
9. حداقل يك شب در هفته در كنار يكديگر بنشينيد و با بيان مسائل زندگي از همديگر كمك فكري بگيريد.
10. حتي المقدور همسر و فرزندان را با محيط و نوع كار خود آشنا سازيد، از زحمات همديگر تقدير به عمل آوريد.
11. عبادت و دعا را جزء برنامه هاي اصلي خانواده قرار دهيد چرا كه نسخه روان شناسان و روان پزشكان امروزي براي سلامت جسم و روان است.[1]

پي نوشت:
[1] . توكلي، غلامحسين، رويكردي انتقادي به خاستگاه دين از نگاه فرويد، تهران، دفتر پژوهش و نشر سهروردي، 1378، ص 70.