آيا مي دانيد چرا شيعه بعد از خواندن سوره حمد، الحمدالله و اهل تسنن آمين مي گويند؟

اينکه شيعه بعد از اتمام سوره ي مبارکه ي حمد، در نماز، گفتن «الحمد لله ربّ العالمين» را مستحبّ مي داند، ارتباطي به تشکّر بخاطر وجود امام عصر × ندارد، چنانچه «آمين» گفتنِ اهل سنّت نيز مربوط به آمدنش نيست.
بلکه گفتن «آمين» توسّط اهل سنّت، پس از «و لا الضّالّين»، بر اساس بدعتي است که در زمان خلفاء گذاشته شده و رواج يافته است.
و با توجّه به اينکه «آمين» کلمه اي است غير قرآن و دعا و ذکر (و حتي بعضي گفته اند غيرعربي است)، و گفتنِ چنين کلمه اي (که نه قرآن است و نه دعا و نه ذکر) در نماز، سبب بطلان آن مي شود. اهل بيت ^ از گفتن آن در نماز، نهي فرموده اند، و آن را حرام و موجب بطلان نماز دانسته اند.
گفتن «الحمد لله ربّ العالمين» پس از حمد، در نماز، بر اساس توصيه ي ائمّه ^ از مستحبّات نماز بحساب مي آيد.
اما از جهت معني:
«آمين» ـ بدون تشديد ميم ـ ، به معناي «اِسْتَجِبْ» : ـ برآورده بفرما ـ مي باشد، بنابراين، معناي آن اقتضا مي کند که پس از دعا و طلب حاجت به درگاه خدا گفته شود. يعني قاعدتاً بايد اوّل دعا کرد، و سپس با گفتن «آمين»، استجابت آن دعا را از خداوند خواست.
از اينجا فهميده مي شود مناسبت آن با گفتنش در پايان سوره ي حمد؛ زيرا نيمه ي دوّم اين سوره، دعا و درخواست است؛ چون از خداوند مي خواهيم که ما را به راه مستقيم (که همان راه مُنعَمٌ عليهم است، و نه راه مغضوب عليهم و نه گمراهان) هدايت و راهنمايي فرمايد. لذا اهل سنّت، پس از اين دعا، با گفتن «آمين»، مجدّداً درخواست استجابتِ همان دعا را از خداوند مي کنند.
و چنانچه مي دانيم، «الحمد لله ربّ العالمين» بهترين و بالاترين تشکّر و سپاسگزاريِ زباني از خداوند است.
بنابراين قاعدتاً جايي گفته مي شود که نعمتي از طرف خداوند به بنده برسد، آنگاه بنده با اين جمله، تشکّر و سپاس خود را بخاطر آن نعمت، به درگاه خداوند، عرضه کند.
لذا شيعه، پس از درخواست هدايت و راهنمايي به صراطِ مستقيمِ ولايت، چون خود را داراي درجاتي از اين نعمت عظمي مي يابد، زبان به شکر و سپاس از خداوند متعال مي گشايد، و او را بخاطر اِنعام و اِحسانش حمد و ستايش مي کند. يعني در واقع، هم بر آنچه از «هدايت به صراط مستقيم» به او عطا شده تشکّر مي کند، و هم درجات بالاترِ اين نعمت هدايت را درخواست مي کند.