امام صادق(ع) در این باره فرموده است: روزى پیامبر اسلام(ص) نشسته بودند، ناگاه جبریل در حالىکه رنگ پریده، اندوهگین و افسرده بود آمد. پیامبر(ص) فرمودند: چرا تو را چنین اندوهگین و افسرده مىبینم؟ گفت: اى محمد! چرا چنین نباشم که امروز کورههاى جهنم افروخته شد؟ رسول خدا(ص) پرسیدند: کورههاى دوزخ چیست؟ گفت: خداوند متعال فرمانى صادر فرمود که هزار سال دوزخ را برافروختند تا سرخ شد، و سپس فرمان داد هزار سال دیگر هم برافروختند تا از سرخى به سپیدى گرایید. باز فرمان داد هزار سال دیگر برافروختند، آنچنان که سیاهى وحشتزا گردید و اگر یک حلقه از زنجیرى که درازى آن هفتاد ذرع است، بر دنیا نهاده شود، از گرماى آن همه جهان ذوب خواهد شد، و اگر قطرهاى از گندابهاى دوزخ بر آبهاى زمین فرو افتد، همه اهل دنیا از بوى گندش نابود خواهند شد. امام صادق(ع) میفرماید، پیامبر(ص) و جبریل(ع) گریستند. خداوند فرشتهاى پیش آن دو فرستاد و فرمود: خدایتان بر شما سلام مىرساند و مىفرماید شما را از اینکه گناهى انجام دهید که در دوزخ عذابتان کنم، در پرده عصمت و امان قرار دادم.[1]
آنچه از این روایت و روایات مشابه استفاده میشود، این است که عذابهای جهنم با عذابهای این دنیا قابل مقایسه نیست، چنانکه نعمتهای بهشتی نیز با نعمتهای این جهان قابل مقایسه نیست.
آنچه از این روایت و روایات مشابه استفاده میشود، این است که عذابهای جهنم با عذابهای این دنیا قابل مقایسه نیست، چنانکه نعمتهای بهشتی نیز با نعمتهای این جهان قابل مقایسه نیست.
[1]. فتال نیشابورى، محمد بن احمد روضة الواعظین و بصیرة المتعظین، ج 2، ص 507، انتشارات رضى، قم، چاپ اول، 1375ش. «قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (ع) بَیْنَمَا رَسُولُ اللَّهِ (ص) ذَاتَ یَوْمٍ قَاعِدٌ إِذْ نَزَلَ جَبْرَئِیلُ ع وَ هُوَ کَئِیبٌ حَزِینٌ مُتَغَیِّرُ اللَّوْنِ فَقَالَ لَهُ رَسُولُ اللَّهِ (ص) مَا لِی أَرَاکَ کَئِیباً حَزِیناً قَالَ یَا مُحَمَّدُ وَ کَیْفَ لَا أَکُونُ کَذَلِکَ وَ إِنَّمَا وُضِعَتْ مَنَافِیخُ جَهَنَّمَ الْیَوْمَ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) وَ مَا مَنَافِیخُ جَهَنَّمَ یَا جَبْرَئِیلُ قَالَ إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى أَمَرَ بِالنَّارِ فَأُوقِدَ عَلَیْهَا أَلْفَ عَامٍ حَتَّى احْمَرَّتْ ثُمَّ أَمَرَ بِهَا فَأُوقِدَ عَلَیْهَا أَلْفَ عَامٍ حَتَّى ابْیَضَّتْ ثُمَّ أَمَرَ فَأُوقِدَ عَلَیْهَا أَلْفَ عَامٍ حَتَّى اسْوَدَّتْ وَ هِیَ سَوْدَاءُ مُظْلِمَةٌ فَلَوْ أَنَّ حَلْقَةً مِنَ السِّلْسِلَةِ الَّتِی طُولُهَا سَبْعُونَ ذِرَاعاً وُضِعَتْ عَلَى الدُّنْیَا لَذَابَتِ الدُّنْیَا مِنْ حَرِّهَا وَ لَوْ أَنَّ قَطْرَةً مِنَ الزَّقُّومِ وَ الضَّرِیعِ قَطَرَتْ فِی شَرَابِ أَهْلِ الدُّنْیَا لَمَاتَ أَهْلُ الدُّنْیَا مِنْ نَتْنِهَا قَالَ فَبَکَى رَسُولُ اللَّهِ (ص) وَ بَکَى جَبْرَئِیلُ (ع) فَبَعَثَ اللَّهُ إِلَیْهِمَا مَلَکاً فَقَالَ إِنَّ رَبَّکُمَا یُقْرِئُکُمَا السَّلَامَ وَ یَقُولُ لَکُمَا إِنِّی قَدْ أَمَّنْتُکُمَا مِنْ أَنْ تُذْنِبَا ذَنْباً أُعَذِّبُکُمَا عَلَیْه».