آیا ائمه اطهار(ع) آرزو می‌کردند که کاش از مادر زاییده نمی‌شدند؟!

در برخی موارد چنین عبارتهایی از پیشوایان دینی وجود دارد که حتی با فرض آموزشی نبودن دعا و حقیقی بودنش، معنایش آن نیست که آن بزرگواران از آمدن به دنیا ناراضی‌اند، بلکه چنین عباراتی تنها اشاره به سختی مسیر و عذاب جهنم دارد، مانند آنچه از امام علی(ع) نقل شده است که فرمود:
«یَا لَیْتَنِی لَمْ تَلِدْنِی‏ أُمِّی‏، وَ یَا لَیْتَ السِّبَاعَ مَزَّقَتْ لَحْمِی وَ لَمْ أَسْمَعْ بِذِکْرِ النَّارِ»؛[1] ای کاش از مادرم زاده نمی‌شدم، و ای کاش درّندگان گوشت مرا پاره پاره می‌کردند و سخنی از آتش دوزخ نمی‌شنیدم.
«إِلَهِی أَ لِلنَّارِ رَبَّتْنِی أُمِّی فَلَیْتَهَا لَمْ تُرَبِّنِی أَمْ لِلشَّقَاءِ وَلَدَتْنِی فَلَیْتَهَا لَمْ تَلِدْنِی»؛‏[2] بار خدایا! آیا مادرم مرا براى دوزخ پرورش داد، پس ای کاش که مرا تربیت نمی‌کرد، یا مرا براى بدبختى زایید، پس ای کاش که مرا نزاییده بود.
و …