آیا ابن سینا و دیگر فیلسوفان حکمت مشاء معتقد به «کثرت و تباین حقیقی موجودات» هستند؟ آیا چنین اعتقادی با اعتقاد به «لزوم سنخیت بین علت و معلول» سازگار است؟

معروف و مشهور این است که فیلسوفان حکمت مشاء، مانند ابن سینا معتقد به «کثرت و تباین حقیقی موجودات» هستند؛ اما همان‌گونه که در این پرسش آمده است، انتساب نظریه تباین موجودات به مشائین مشکل است،[1] و با مباحث دیگر آن فلسفه ناسازگار است. کسانی؛ مانند ملاصدرا کوشیده‌‌اند تفسیری از سخن آنان ارائه دهند که بتواند با مبانی آنها در بحث علیت سازگار باشد. به هر حال حکیمان مشائی، رابطه‌ی علت و معلول را یک رابطه‌ی عینی خارجی می‌دانند و به وجود سنخیت میان علت و معلول معتقدند. چنین نظریه‌‌ای درباره‌ی رابطه‌ی عینی علت و معلول این را در پی دارد که درباره‌ی آنها به یک نحوه اشتراک عینی خارجی، هر چند به نحو اشتراک و وحدت سنخی در اصل وجود، قائل باشند.[2]