آیا امتناع امام حسین(ع) از بیعت، مشروع بود؟

1. نفس امتناع از بیعت در صورتی که توأم با معارضه عملی با حکومت نباشد، خصوصاً اگر بر اساس عقیده به عدم صلاحیت نامزد خلافت باشد، جایز است. بلی، بر طبق مذهب شیعه که امام بنص پیغمبر از جانب خدا نصب میشود و یک منصب الهی است، هرگونه امتناعی که حاکی از عدم تسلیم فرمان خدا باشد جایز نیست.2. امتناع از بیعت برای کسی که خود از اهل حل و عقد و مراجع امور مسلمانان باشد جایز است و عدم بیعت او موجب عدم انعقاد اجماع است و بدون بیعت او، خلافت بنابر مذهب اهل سنت هم، غیر شرعی و تحمیل بر مسلمین و سلب آزادی است و سرباز زدن از اوامر او تخلف شرعی شمرده نمیشود.
3. بیعتی که بر پایه تطمیع و تهویل و تهدید و ارعاب باشد: لغو، و هرکس با آن بیعت انتخاب شود، نمایندة جامعه نیست و معارضه با حکومتی که در این شرایط تعیین شده، جایز است.
پس بنابراین، اگر عمال حکومتی، برای فردی مخاطره ایجاد کنند و بخواهند او را بیجهت فقط به جرم اینکه چرا در بیعت شرکت نکرده و به کسی که نامزد آنها بود رأی نداده، دستگیر و به قتل برسانند، آن فرد حق دارد برای حفظ جان خود بر حکومت خروج نماید و از مردم بخواهد تا او را یاری نمایند.
بنابراین، امام و سایر شخصیتهای اسلامی، حق داشتند از بیعت یزید امتناع نمایند و خود را از آلوده شدن به شرکت در مظالم او حفظ کنند و کسی هم حق نداشت آنها را مجبور و ملزم به بیعت سازد و دلیل بر آنکه آنها این حق را داشتند، یکی امتناع خود آنها است و دیگر آنکه احدی از مسلمانان آنها را از جهت ترک این بیعت ملامت و نکوهش نکرد، بلکه همگی اصل جواز خودداری از بیعت و بلکه حرمت بیعت با یزید را قبول داشتند.
پرتوی از عظمت امام حسین(ع)،آیةالله لطف الله صافی گلپایگانی