محمد بن ادریس معروف به امام شافعی، پیشوای مذهب شافعی است. او در غزه فلسطین زاده شد و در مصر درگذشت. او در دوران زندگی خویش تألیفات زیادی داشته که یکی از آنان دیوان اشعار وی می باشد. شافعی ارادت ویژه ای به اهل بیت (ع) داشت. این ارادت در سروده هایش که از شهرت خاصی نیز برخوردار است، مشهود می باشد. او به صراحت هدایت و رستگاری را در پیروی از پیامبر اسلام و خاندان او می داند و حتی ایشان را شفیعان خود در روز محشر می داند. شافعی نه تنها شفاعت در روز قیامت، بلکه صحت اعمال عبادی را نیز مشروط به اقتدای به ایشان می داند، به گونه ای كه معتقد است، اگر كسي در نماز خود بر پيامبر و خاندانش درود و صلوات نفرستد، نمازش صحيح نیست.