آیا این باور که اگر فردی روز شنبه از دنیا برود، به زودی هفت نفر از مردم آن منطقه را نیز با خود خواهد برد، دارای مستندی روایی است؟!

آنچه در پرسش آمده نه منطبق با واقعیاتی است که در طول زمان تجربه شده و نه مستندی روایی در مورد آن وجود دارد. البته در برخی روایات، پیامدهای مثبتی برای مرگ فرد باایمان در روز شنبه[1] وجود دارد.

از امام علی(ع) نقل است:

«مَنْ مَاتَ یَوْمَ‏ السَّبْتِ‏ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ لَمْ یَجْمَعِ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بَیْنَهُ وَ بَیْنَ الْیَهُودِ فِی النَّارِ أَبَدا»؛[2]

هر کسی از مؤمنان در روز شنبه از دنیا برود، خداوند او را در دوزخ هم‌نشین یهودیان نخواهد کرد.

در برخی منابع گزارش شده است که یکی از اعتقادات باطل یهودیان آن بود که: «همان‌گونه که خدا در روز شنبه به استراحت می‌پردازد و کاری انجام نمی‌دهد، انسانی را خلق نمی‌کند، رحمت و عذابی نمی‌فرستد؛ کسی را زنده نمی‌کند و کسی را نیز از دنیا نمی‌برد، لذا ما نیز به استراحت می‌پردازیم. کسی که در روز شنبه از دنیا برود، اسم او قبل از آن از لوح محفوظ محو می‌شود».[3]

شاید روایت یاد شده – با فرض پذیرش – در صدد ردّ چنین باوری است و این‌که خدا می‌تواند در روز شنبه نیز مرگ فرد باایمانی را رقم بزند.

[1]. «روزهای خوب و نیک برای کار و تلاش»، 13395؛ «ظهور امام زمان(عج) در روز جمعه یا شنبه»، 47971؛ «عذاب صید کنندگان روز شنبه »، 65771؛ «علل مجازات یهودیان در روز شنبه»، 14522؛ «اعمال شب و روز جمعه»، 61785.

[2]. شیخ صدوق، من لا یحضره الفقیه، ، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، ج 4، ص 411، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ دوم، 1413ق.

[3]. حلبی، ابوالفرج، السیرة الحلبیة، ج 2، ص 415 – 416، بیروت، دارالکتب العلمیة، چاپ دوم، 1426ق.