آیا تعیین خبرگان به وسیله انتخابات، خروج از مبنای انتصاب و تسلیم به معنای انتخاب نیست؟

یک.انتصاب

بر اساس این مبنا، فقیهان جامع شرایط از طرف امام معصوم(ع) نصب شده و شرعاً مجاز به اعمال ولایت مى باشند. بنابراین، پذیرش مردمى، زمینه ساز اعمال ولایت است، نه منشأ مشروعیت ولایت؛ از این رو رأى خبرگان منتخب مردم، راه شناخت رهبر است.

دو. انتخاب

بنابراین دیدگاه، ائمه اطهار(ع) تنها فقیهان جامع شرایط را نامزد احراز این مقام معرفى کرده اند تا مردم شایسته ترین آنان را انتخاب کنند و به رهبرى برگزینند. بنابراین گزینش با واسطه یا بدون واسطه مردم، در مشروعیت رهبرى فقیه، مدخلیت دارد.
وجود خبرگان و نحوه تعیین آنان، با هر یک از دو مبنا سازگار است. به عبارت دیگر چون «منصب رهبرى» امرى عمومى است، تشخیص فقیه اصلح به عهده مردم است. اما چون براى شناخت اصلح نیاز به تخصص کافى هست، به حکم عقل و فطرت و بنا به مبناى رجوع به عالم، باید به اهل خبره مراجعه کرد.
از طرف دیگر انتخاب فرد فرد مردم در رجوع به اهل خبره، موجب هرج و مرج مى شود؛ بنابراین رجوع به آراى اکثریت در قالب انتخاب «مجلس خبرگان» بهتر از شیوه هاى بدیل، جامعه را در کشف یا گزینش رهبر شایسته شرعى یارى مى رساند و در این رابطه، فرقى بین مبناى نصب و انتخاب نیست.