آیا حدیث «نزلونا عن الربوبیه و قولوا فینا ما شئتم» نوعی غلوّ نیست؟

آراسته شدن به اخلاق خداوندی از توصیه‌هایی است که در روایات نسبت به همه انسان‌ها بیان شده است، و از آنان خواسته شده است تا خود را به اخلاق الهی آراسته سازند.[1] البته، شایان توجه است که خداوند صفاتی؛ مانند خالقیت، رازقیت و … دارد که وجود چنین صفاتی در دیگران به معنای واقعی‌اش متحقق نمی‌شود. ائمه(ع) کسانی بودند که به اخلاق و صفات مجاز الهی در حد کمال، متخلق شده‌اند.
عین آنچه در سؤال به عنوان روایت ذکر شده است، در منابع روایی و حدیثی پیدا نشد، اما مشابه آن در منابع روایی آمده است؛ چنان‌که در روایاتی امام صادق(ع) فرمودند: «اجْعَلُونَا عَبِیداً مَخْلُوقِینَ وَ قُولُوا فِینَا مَا شِئْتُم‏»؛[2] (ما را مخلوق خداوند بدانید، و هر چه می‌خواهید ]از صفات نیکو [ برای ما بگویید)، ناظر به همین مطلب است که ائمه اطهار(ع) متخلق به اخلاق و صفات الهی شده‌اند و در نهایت امکان به این صفات دست پیدا کرده‌اند، جز آن‌که آنان بندگان خدا و مخلوق او هستند.
همان‌طور که می‌دانیم غلوّ در آن است که ائمه(ع) را در جایگاه خدایی و ربوبی نشانده و خلقت و ربوبیت را اصالتاً به آنان نسبت دهیم،[3] اگر در این ورطه نیفتیم، نسبت دادن دیگر صفات حسنه به آن بزرگواران هیچ محذوری ندارد.