روزه سکوت در میان برخى اقوام پیشین جایز بوده چنانکه در زمان بنى اسرائیل وقتى حضرت مریم(س) با اعجاز خداوند بارور شد و فرزندش عیسى(ع) را به دنیا آورد، خداوند براى ساکت کردن تهمت هاى مردم و خلاصى مردم از این وضعیت فرمود: «اگر کسى از انسان ها را دیدى پس بگو با این طفل سخن گوئید من نذر روزه سکوت کرده ام و امروز را با کسى سخن نخواهم گفت»، (سوره مریم).
پس معلوم مى شود به جهت آشنایى مردم؛ روزه سکوت خداوند چنین دستورى داده و گرنه مردم متوجه حرکات و اشارات او نشده و بیشتر او را تحت فشار مى گذاشتند و آن روزه از صبح تا شب بوده بمدت یک روز که از ذیل آیه (فَلَنْ أُکَلِّمَ اَلْیَوْمَ إِنْسِیًّا) و امروز با انسانى سخن نخواهم گفت، استفاده مى شود، ولى در شریعت اسلامى که ناسخ و باطل کننده ادیان پیشین بوده این حکم منسوخ شده و حرام دانسته شده است، از امام سجاد(ع) در روایتى چنین آمده است: (صوم السکوت حرام )؛(وسایل الشیعة، ج 7، ص 390). و این به خاطر تفاوت شرایط زمانى و شریعت الهى مى باشد، البته در اسلام که صوم و روزه یکى از ارکان دین شمرده شده و روزه ماه رمضان به آن جهت واجب شده است، یکى از آداب این روزه حفظ زبان از آلودگى هاى مربوط بدان (همانند غیبت، تهمت، پرحرفى، فحاشى، دروغ، سخن چینى و سخنان کفرآلود)است.
پس معلوم مى شود به جهت آشنایى مردم؛ روزه سکوت خداوند چنین دستورى داده و گرنه مردم متوجه حرکات و اشارات او نشده و بیشتر او را تحت فشار مى گذاشتند و آن روزه از صبح تا شب بوده بمدت یک روز که از ذیل آیه (فَلَنْ أُکَلِّمَ اَلْیَوْمَ إِنْسِیًّا) و امروز با انسانى سخن نخواهم گفت، استفاده مى شود، ولى در شریعت اسلامى که ناسخ و باطل کننده ادیان پیشین بوده این حکم منسوخ شده و حرام دانسته شده است، از امام سجاد(ع) در روایتى چنین آمده است: (صوم السکوت حرام )؛(وسایل الشیعة، ج 7، ص 390). و این به خاطر تفاوت شرایط زمانى و شریعت الهى مى باشد، البته در اسلام که صوم و روزه یکى از ارکان دین شمرده شده و روزه ماه رمضان به آن جهت واجب شده است، یکى از آداب این روزه حفظ زبان از آلودگى هاى مربوط بدان (همانند غیبت، تهمت، پرحرفى، فحاشى، دروغ، سخن چینى و سخنان کفرآلود)است.