از نظر فلسفی موجود اعم از واجب الوجود و ممکن الوجود، ابدی و ازلی هستند. ازلی و ابدی بودن واجب الوجود روشن است؛ اما ازلی و ابدی بودن ممکن الوجود به لحاظ اصل و منبع وجودشان است که خدای ازلی و ابدی اصل و منبع همه موجودات است. علاوه در مورد ابدی بودن ممکنات، فیلسوفان بر این باورند که عدم نمیتواند در وجود رسوخ کند و چیزی که لباس وجود پوشید معدوم نخواهد شد.[1] البته شکل، صورت، مراحل و مراتب ممکن الوجود باقی نخواهد ماند و تغییر خواهد کرد و به این جهت میتوان گفت ممکنات ابدی نیستند. ملائکه نیز به لحاظ اصل و منبع وجودشان ازلی و ابدی هستند، اما از آن نظر که مراحل و مراتب مختلف دارند ابدی نیستند. چنانکه در برخی از روایات آمده است خداوند ملائکه بزرگ خود حتی میکائیل، جبرائیل، اسرافیل و عزرائیل را نیز میمیراند.[2]
[2]. «ثُمَّ أَمَاتَ مِیکَائِیلَ ثُمَ لَبِثَ مِثْلَ مَا خَلَقَ الْخَلْقَ وَ مِثْلَ ذَلِکَ کُلِّهِ وَ أَضْعَافَ ذَلِکَ کُلِّهِ ثُمَّ أَمَاتَ جَبْرَئِیلَ ثُمَ لَبِثَ مِثْلَ مَا خَلَقَ الْخَلْقَ وَ مِثْلَ ذَلِکَ کُلِّهِ وَ أَضْعَافَ ذَلِکَ کُلِّهِ ثُمَّ أَمَاتَ إِسْرَافِیلَ ثُمَ لَبِثَ مِثْلَ مَا خَلَقَ الْخَلْقَ وَ مِثْلَ ذَلِکَ کُلِّهِ وَ أَضْعَافَ ذَلِکَ کُلِّهِ ثُمَّ أَمَاتَ مَلَکَ الْمَوْتِ قَالَ ثُمَّ یَقُولُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى لِمَنِ الْمُلْکُ الْیَوْمَ فَیَرُدُّ عَلَى نَفْسِهِ لِلَّهِ الْوَاحِدِ الْقَهَّارِ أَیْنَ الْجَبَّارُونَ أَیْنَ الَّذِینَ ادَّعَوْا مَعِی إِلَهاً أَیْنَ الْمُتَکَبِّرُون». مجلسى، محمد باقر، بحار الأنوار، ج 54، ص 105، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، چاپ دوم، 1403ق.