آیا می توانید این مسئله را حل کنید؟

چه کسى می داند جنگ چیست؟ چه کسى می داند فرود یک خمپاره، قلب چند نفر را می درد؟

چه کسى می داند جنگ یعنى سوختن، یعنى ویران شدن، یعنى ستم، یعنى آتش، یعنى خونین

شدن خرمشهر، یعنى سرخ شدن جامه اى و سیاه شدن جامه

اى، یعنى گریز به هر جا، به هر جا که این جا نباشد، یعنى اضطراب که کودکم

کجاست؟ جوانم چه می کند؟ دخترم چه شد؟ به راستى ما کجاى این سؤال

ها و جواب ها قرار گرفته

ایم؟

کدام دختر دانشجویى که حتى حوصله ندارد عکس هاى جنگ را

ببیند و اخبار آن را بشنود، از قصه دختران معصوم سوسنگرد با خبر است؟ آن گُل هاى

ناز آن اسوه هاى عفاف که هر کدام در پس رنج

هاى بیکران صحرانشینى و بیابانگردى آرزوى سال ها بعد را در دل می

پرورانند. آن خواهران بى دفاع، آن مظاهر شرم و حیا را چه کسى یاد می کند که

بى شرمان دامنشان را آلوده کردند و زنده زنده به رسم اجدادشان به گور سپردند.

کدام پسر دانشجویى می داند هویزه کجاست؟ چه کسى در هویزه

جنگیده؟ کشته شده و در آنجا دفن گردیده؟ چه کسى است که معنى این جمله را درک کند:

نبرد تن و تانک؟! اصلاً چه کسى می داند تانک چیست؟ چگونه

سر یکصد و بیست دانشجوى مبارز و مظلوم زیر شنی هاى تانک له

می شود؟

آیا می توانید این مسئله را حل کنید؟ گلوله

اى از لوله دوشکا با سرعت اولیه خود از فاصله هزار مترى شلیک می

شود و در مبدأ به حلقومى اصابت نموده و آن را سوراخ کرده و گذر می

کند، معلوم نمایید سر کجا افتاده است؟ کدام زن صیحه می

کشد؟ کدام پیراهن سیاه می گردد؟ کدام خواهر، بى برادر می

شود؟ آسمان کدام شهر سرخ می شود؟ کدام گریبان پاره

می شود؟ کدام چهره چنگ می خورد؟

کدام کودک در انزوا و خلوت اشک می ریزد؟…

توانستید؟

اگر نمی توانید، این مسئله را با کمى دقت بیشتر حل کنید:

هواپیمایى با یک و نیم برابر سرعت صوت از ارتفاع ده مترى سطح زمین، ماشین لندکروزى

را که با سرعت در جاده مهران – دهلران حرکت می نماید، مورد

اصابت موشک قرار می دهد، اگر از مقاومت هوا صرف نظر شود،

معلوم کنید کدام تن می سوزد؟ کدام سر می

پرد؟ چگونه باید اجساد را از درون این آهن پاره له شده بیرون کشید؟ چگونه

باید آن ها را غسل داد؟ چگونه بخندیم و نگاه آن عزیزان را فراموش کنیم؟ چگونه می

توانیم در شهرمان بمانیم و فقط درس بخوانیم؟ چگونه می

توانیم درها را به روى خود ببندیم و چون موش در انبار کلمات کهنه کتاب لانه

بگیریم؟

کدام مسئله را حل می کنى؟ براى کدام امتحان درس می

خوانى؟ به چه امید نفس می کشى؟ کیف و کلاسورت را از

چه پر می کنى؟ از خیال، از کتاب، از لقب شامخ دکتر یا از

آدامسى که هر روز مادرت در کیفت می گذارد؟ کدام اضطراب

جانت را می خورد؟ دیر رسیدن به اتوبوس، دیر رسیدن سر کلاس،

نمره گرفتن؟ دلت را به چه چیز بسته اى؟ به مدرک، به ماشین،

به قبول شدن در دوره فوق دکترا؟

آى پسرک دانشجو، به تو چه مربوط است که خانواده اى در

همسایگى تو داغدار شده است؟ جوانى به خاک افتاده است؟ آى دخترک دانشجو، به تو چه

مربوط که دختران سوسنگرد را به اشک نشانده اند؟ و آنان را

زنده به گور کردند؟ یا در کردستان، حلقوم کسى را پاره کردند تا کدهاى بیسیم را

بیابند؟ به تو چه مربوط است که موشکى در دزفول فرود بیاید و به فاصله زمانى انتظار

نور، محله اى نابود شود؟ به تو چه مربوط است که کودکانى در

خرمشهر از تشنگى بمیرند؟ هیچ می دانستى؟

حتماً نه! هیچ آیا آنجا که کارون و دجله و فرات به هم گره می

خورند، به دنبال آب گشته اى تا اندکى زبان خشکیده

کودکى را تَر کنى و آنگاه که قطره اى نم یافتى، با امیدهاى

فراوان به بالین آن کودک رفتى تا سیرابش کنى؟ اما دیدى که کودک دیگر آب نمی

خورد!!

اما تو اگر قاسم نیستى، اگر على اکبر نیستى، اگر جعفر و عون و عبدالله نیستى، لااقل

حرمله مباش! که خدا هدیه حسین را پذیرفت و خون على اصغر را به زمین پس نداد. من نمی

دانم که فرداى قیامت این خون با حرمله چه خواهد کرد….

دست نوشته

شهید احمدرضا احمدی ساعتى قبل از شهادت

فصل نامه مکاتبه و اندیشه به نقل از دوهفته نامه نگاه دانشجو، شماره 36.