آیا نامحدود بودن خدا به معنای مبهم بودن آن است؟

نامتناهی بودن خداوند به معنای ریاضی و عددی کلمه نیست بلکه نامتناهی بودن خدا به معنای مطلق بودن و دارا بودن تمام کمالات است ، شناخت خداى یگانه به عنوان کاملترین ذات با کاملترین صفات، منزّه از هرگونه نقص و کاستى، و شناخت رابطه او با جهان که آفرینندگى و نگهدارى و فیّاضیت، عطوفت و رحمانیت است، عکس‏العملى در ما ایجاد مى‏کند که از آن به «پرستش» تعبیر مى‏شود. پرستش نوعى رابطه خاضعانه و ستایشگرانه و سپاسگزارانه است که انسان با خداى خود برقرار مى‏کند. این نوع رابطه را انسان تنها با خداى خود مى‏تواند برقرار کند و تنها در مورد خداوند صادق است.

انسان از یک امتیاز خاص بهره‏مند است و آن اینکه واقعیتش واقعیت خدایى است؛ فطرت بشر فطرت خداجویانه است؛ از این رو سعادت، کمال، نجات، خیر و صلاح و فلاحش در معرفت خدا و پرستش و راه یافتن به بساط قرب اوست  و این سیر کمال با مراتب مختلفی از شناخت محقق می شود و نشناختن کنه ذات خداوند متعال به دلیل مطلق آن منافاتی با پرستش او ندارد.