اجير گرفتن در حجّ

ابوعلي احمد بن محمّد بن مطهّر گويد:
به امام حسن عسکري × نامه نوشتم که من به شش نفر 150 دينار پرداخته ام که با آن حج بگزارند. اينک برگشته اند و بعضي پيدايشان نيست. بعضي از آنان نزد من آمده و گفته اند که بخشي از دينارها را خرج کرده اند و مقداري مانده است و خواسته اند آن بقيّه را به من برگردانند. من نيز تصميم گرفته ام از آن که آنچه را داده ام برنگردانده، مطالبه کنم.
امام × در پاسخم نوشت:
لَا تَعَرَّضْ لِمَنْ لَمْ يَأْتِکَ وَ لَا تَأْخُذْ مِمَّنْ أَتَاکَ شَيْئاً مِمَّا يَأْتِيکَ بِهِ وَ الْأَجْرُ قَدْ وَقَعَ عَلَي اللهِ عَزَّوَجَل.
«آن که چيزي پيش تو نياورده، از وي مطالبه مکن و از آن هم که چيزي از آن را پيش تو ‌آورده است مگير. اجر و پاداش بر عهده خداوند متعال قرار گرفته است».[1]