در مجموع احادیث اهل بیت(ع)، از دو منظر متفاوت به موضوع پیادهروی پرداخته شده است. در برخی احادیث، پیادهروی تنها به عنوان یک حرکت فیزیکی لحاظ شده و در مورد آداب و شرایط آن در حالت سفر و غیر سفر توصیههایی صورت گرفته است؛ و گاهی نیز در حرکت به سمت اماکن مقدسه، به عنوان یک موضوع مستقل مطرح گردیده است.
از منظر نخست «پیادهروی» که امروزه به عنوان یک ورزش مفید برای سلامتی و تندرستی بدن پیشنهاد میشود، دارای موضوعی مستقل در روایات نیست؛ ولی در مورد بسیاری از آداب آن؛ مانند متانت و وقار، راه رفتن بدون تکبر و راه رفتن زنان روایاتی وارد شده است. شاید علت این امر، نبودِ وسایل نقلیه فراگیر در گذشته و پیمایش بسیاری از راهها با پای پیاده بوده است که طبیعتاً پیادهروی به عنوان یک فعالیت روزمره و به صورت مستمر انجام میشده و نیاز به هیچ توصیهای نیز نداشته است. با این حال، پیادهروی میتواند ذیل موضوع کلی ورزش قرار گرفته که در بسیاری از روایات در مورد سلامت جسمانی و تندرستی بدان پرداخته شده است.
از منظر دوم، یعنی پیادهروی به سمت اماکن مقدسه، میتوان چنین گفت که بر اساس برخی روایات اگر پیادهروی به دلیل صرفهجویی در هزینه بوده و یا منجر به ضعیفشدن حالت عبادی انسان شود، ترجیح با سواره رفتن است اما از آن جهت که «بهترین اعمال، سختترین آنها است» و نیز از آن جهت که پیادهروی به عنوان نمادی از تواضع و خشوع به شمار میآید، در روایاتی، ائمه اطهار(ع) توصیه بدان نموده و خود نیز گاه با پای پیاده به سمت اماکن مقدسه میرفتند.
از منظر نخست «پیادهروی» که امروزه به عنوان یک ورزش مفید برای سلامتی و تندرستی بدن پیشنهاد میشود، دارای موضوعی مستقل در روایات نیست؛ ولی در مورد بسیاری از آداب آن؛ مانند متانت و وقار، راه رفتن بدون تکبر و راه رفتن زنان روایاتی وارد شده است. شاید علت این امر، نبودِ وسایل نقلیه فراگیر در گذشته و پیمایش بسیاری از راهها با پای پیاده بوده است که طبیعتاً پیادهروی به عنوان یک فعالیت روزمره و به صورت مستمر انجام میشده و نیاز به هیچ توصیهای نیز نداشته است. با این حال، پیادهروی میتواند ذیل موضوع کلی ورزش قرار گرفته که در بسیاری از روایات در مورد سلامت جسمانی و تندرستی بدان پرداخته شده است.
از منظر دوم، یعنی پیادهروی به سمت اماکن مقدسه، میتوان چنین گفت که بر اساس برخی روایات اگر پیادهروی به دلیل صرفهجویی در هزینه بوده و یا منجر به ضعیفشدن حالت عبادی انسان شود، ترجیح با سواره رفتن است اما از آن جهت که «بهترین اعمال، سختترین آنها است» و نیز از آن جهت که پیادهروی به عنوان نمادی از تواضع و خشوع به شمار میآید، در روایاتی، ائمه اطهار(ع) توصیه بدان نموده و خود نیز گاه با پای پیاده به سمت اماکن مقدسه میرفتند.