قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
وظیفه اولیه هر شخص گنهکاری بازگشت به سوی پروردگار، و توبه است. قرآن کریم و پیشوایان دینی (ع ) در موارد فراوانی , ما را به توبه و ترک گناه دعوت نموده اند و یائس و ناامیدی از رحمت خداوند را از گناه بزرگ شمرده و ما را از آن بر حذر می دارند. خداوند متعال می فرماید: قل یا عبادی الذین اسرفوا علی انفسهم لاتقنطوا من رحمه الله ان الله یغفر الذنوب جمیعا” انه هو الغفور الرحیم ]؛ بگو ای پیامبر[: ای بندگانم که با گناه و نافرمانی بر نفس خود اسراف کرده اید, هرگز از رحمت خدا ناامید نشوید. البته خدا ]به وسیله توبه و بازگشت [ همه گناهان شما را خواهد بخشید که او خدایی بسیار آمرزنده و مهربان است». (سوره زمر، آیه 53)از چند طریق انسان می تواند تا حدودی دریابد که توبه او مورد پذیرش واقع گردیده است یا نه:
الف) احساس بهجت و آرامش خاصی که پس از دعا و توبه به انسان دست می دهد یا به تعبیر دیگر احساس سبکی از گناهان و آلودگی ها.
ب) هر قدر انسان از گناهان خود به طور جدی پشیمان شده و با تضرع و التجای بیشتری خدا را بخواند توبه او مقبول تر است. بنابراین میزان انقلاب روحی انسان در حال استغفار نیز می تواند به عنوان یک علامتی به کار آید.
ج) میزان اعتماد به وعده های نیکوی الهی قابلیت و عنایات الهی را افزون می سازد. بنابر این هر اندازه خدا باوری و توکل و اعتماد به وعده های او را در خود افزون یافتیم می توانیم بیشتر امید یابیم که ما را پذیرا گشته است.
د ) هر قدر آثار واقعی توبه در اعمال و کنش های ما بیشتر هویدا گردد. یعنی رغبت کمتری به گناه و اراده و عزم راسخ تری در اطاعت پروردگار یابیم نشان می دهد که توبه ما توبه واقعی تری بوده و به همین نسبت مقبول تر واقع گردیده است . امام امت می فرمودند: اگر بعد از ماه مبارک رمضان تغییری در حالات خود یافتید به همان نسبت وارد ضیافت الله شده اید ولی اگر دگرگونی در شما پدید نیامد از آن بی بهره ماندید. بنابراین شما نباید از رحمت خداوند مأیوس شوید که این خود گناهی است بزرگتر از جرم اولیه. بنابراین بجای یائس به انجام کارهای نیک و پسندیده اهتمام ورزید و از طرفی به محض ورود افکار یأس آلود به کارهای مورد علاقه مشغول شوید و رشته افکار خود را ناامیدی نسپارید و بدانید که خدا اگر مجازات و کیفر و یا پاداش را مقرر نموده است جملگی برای اصلاح ماست و اگر آن قدر سخت بگیرد که کسی جرائت روی آوردن به درگاه پر فیض و رحمتش را نداشته باشد نقض غرض پیش می آید و مخالف حکمت الهی است پس از رحمت بی منتهای الهی ناامید نباید بود با رعایت شرایط حتی بعد از صد بار توبه شکستن باز هم توبه کنید و راه راستی را پیش گیرید ولی ناامیدی علاج مسئله نیست. آری! از نام های او: تواب، غفار، غافر الذنوب، و قابل التوب را می توان نام برد. اما توضیحی درباره آیه مورد نظر (آیه 53، سوره زمر): در این آیه شریفه چند نکته لطیف نهفته است:
اول: این که فرمود: «یا عبادی»؛ که متضمن لطف خطاب است: (ای بندگان من!) و نفرمود: «یا ایها العصاه»؛ ای گناهکاران
دوم: فرمود: «اسرفوا»؛ اسراف کردید که باز مشتمل بر رفق در خطا است و نفرمود: «اخطوا؛ خطا کردید»
سوم: فرمود: «لا تقطنوا؛ ناامید نباشید!» که صریحا دلالت بر نهی از نومیدی و حرمت یأس از آمرزش دارد.
چهارم: آن را به جمله: «ان الله یغفر الذنونب» آمرزش خود را به تمام گناهان عمومیت دارد.
پنجم: این که فرمود: «جمیعا» آن را مخصوص به بعضی از گناهان نکرد.
اما توضیحی مختصر درباره یأس از رحمت واسعه الهی:
چون سبب از پروردگار عالم اعتقاد نداشتن به قدرت و رحمت بی پایان اوست، در قرآن کریم آن را از صفت های کافران قرار داده و می فرماید: «إِنَّهُ لا یَیْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْکافِرُونَ؛ ناامید نمی شود مگر کسی که کافر است». (سوره یوسف، آیه 87)
گفتنی است پس از شرک هیچ گناهی بزرگ تر از یأس نیست، زیرا هر گناهی که از شخص سر می زند تا وقتی که مأیوس نباشد ممکن است در صدد توبه برآید و با استغفار آمرزیده شود ولی شخص ناامید آمرزیده شدنی نیست، زیرا امیدی به آمرزش و مغفرت خداوند ندارد تا توبه کند! از این گذشته، یأس سبب جرأت بر تمام گناهان می شود، چون شخص مأیوس می گوید: من که به عذاب الهی گرفتار شدم، پس چه فایده ای در توبه و چرا خودم را از شهوت دنیا محروم کنم!؟ (ر.ک: دستغیب، گناهان کبیره، ج 1، بحث یأس و قنوط)
برای نمونه: «هارون در یک شب، شصت نفر سید هاشمی را سر از تن جدا کرد، «حمید بن قحطبه» که مأمور انجام این جنابت بود تا آخر عمر ترک نماز و روزه کرد و گفت: با کشتن آن سادات بی گناه دیگر عبادت برایم چه نتیجه ای دارد؟! امام رضا علیه السلام وقتی این سخن را شنید، فرمود: یأس او از رحمت الهی، گناهش از کشتن آن سادات زیادتر است». (عیون اخبار الرضا، به نقل از: گناهان کبیره، دستغیب شیرازی، ج 1، ص 78)
الف) احساس بهجت و آرامش خاصی که پس از دعا و توبه به انسان دست می دهد یا به تعبیر دیگر احساس سبکی از گناهان و آلودگی ها.
ب) هر قدر انسان از گناهان خود به طور جدی پشیمان شده و با تضرع و التجای بیشتری خدا را بخواند توبه او مقبول تر است. بنابراین میزان انقلاب روحی انسان در حال استغفار نیز می تواند به عنوان یک علامتی به کار آید.
ج) میزان اعتماد به وعده های نیکوی الهی قابلیت و عنایات الهی را افزون می سازد. بنابر این هر اندازه خدا باوری و توکل و اعتماد به وعده های او را در خود افزون یافتیم می توانیم بیشتر امید یابیم که ما را پذیرا گشته است.
د ) هر قدر آثار واقعی توبه در اعمال و کنش های ما بیشتر هویدا گردد. یعنی رغبت کمتری به گناه و اراده و عزم راسخ تری در اطاعت پروردگار یابیم نشان می دهد که توبه ما توبه واقعی تری بوده و به همین نسبت مقبول تر واقع گردیده است . امام امت می فرمودند: اگر بعد از ماه مبارک رمضان تغییری در حالات خود یافتید به همان نسبت وارد ضیافت الله شده اید ولی اگر دگرگونی در شما پدید نیامد از آن بی بهره ماندید. بنابراین شما نباید از رحمت خداوند مأیوس شوید که این خود گناهی است بزرگتر از جرم اولیه. بنابراین بجای یائس به انجام کارهای نیک و پسندیده اهتمام ورزید و از طرفی به محض ورود افکار یأس آلود به کارهای مورد علاقه مشغول شوید و رشته افکار خود را ناامیدی نسپارید و بدانید که خدا اگر مجازات و کیفر و یا پاداش را مقرر نموده است جملگی برای اصلاح ماست و اگر آن قدر سخت بگیرد که کسی جرائت روی آوردن به درگاه پر فیض و رحمتش را نداشته باشد نقض غرض پیش می آید و مخالف حکمت الهی است پس از رحمت بی منتهای الهی ناامید نباید بود با رعایت شرایط حتی بعد از صد بار توبه شکستن باز هم توبه کنید و راه راستی را پیش گیرید ولی ناامیدی علاج مسئله نیست. آری! از نام های او: تواب، غفار، غافر الذنوب، و قابل التوب را می توان نام برد. اما توضیحی درباره آیه مورد نظر (آیه 53، سوره زمر): در این آیه شریفه چند نکته لطیف نهفته است:
اول: این که فرمود: «یا عبادی»؛ که متضمن لطف خطاب است: (ای بندگان من!) و نفرمود: «یا ایها العصاه»؛ ای گناهکاران
دوم: فرمود: «اسرفوا»؛ اسراف کردید که باز مشتمل بر رفق در خطا است و نفرمود: «اخطوا؛ خطا کردید»
سوم: فرمود: «لا تقطنوا؛ ناامید نباشید!» که صریحا دلالت بر نهی از نومیدی و حرمت یأس از آمرزش دارد.
چهارم: آن را به جمله: «ان الله یغفر الذنونب» آمرزش خود را به تمام گناهان عمومیت دارد.
پنجم: این که فرمود: «جمیعا» آن را مخصوص به بعضی از گناهان نکرد.
اما توضیحی مختصر درباره یأس از رحمت واسعه الهی:
چون سبب از پروردگار عالم اعتقاد نداشتن به قدرت و رحمت بی پایان اوست، در قرآن کریم آن را از صفت های کافران قرار داده و می فرماید: «إِنَّهُ لا یَیْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْکافِرُونَ؛ ناامید نمی شود مگر کسی که کافر است». (سوره یوسف، آیه 87)
گفتنی است پس از شرک هیچ گناهی بزرگ تر از یأس نیست، زیرا هر گناهی که از شخص سر می زند تا وقتی که مأیوس نباشد ممکن است در صدد توبه برآید و با استغفار آمرزیده شود ولی شخص ناامید آمرزیده شدنی نیست، زیرا امیدی به آمرزش و مغفرت خداوند ندارد تا توبه کند! از این گذشته، یأس سبب جرأت بر تمام گناهان می شود، چون شخص مأیوس می گوید: من که به عذاب الهی گرفتار شدم، پس چه فایده ای در توبه و چرا خودم را از شهوت دنیا محروم کنم!؟ (ر.ک: دستغیب، گناهان کبیره، ج 1، بحث یأس و قنوط)
برای نمونه: «هارون در یک شب، شصت نفر سید هاشمی را سر از تن جدا کرد، «حمید بن قحطبه» که مأمور انجام این جنابت بود تا آخر عمر ترک نماز و روزه کرد و گفت: با کشتن آن سادات بی گناه دیگر عبادت برایم چه نتیجه ای دارد؟! امام رضا علیه السلام وقتی این سخن را شنید، فرمود: یأس او از رحمت الهی، گناهش از کشتن آن سادات زیادتر است». (عیون اخبار الرضا، به نقل از: گناهان کبیره، دستغیب شیرازی، ج 1، ص 78)