متکلمان در بحث اثبات وحی و نبوت میگویند: اگر شخصی ادعای نبوت و دریافت وحی دارد، برای اثبات ادعای خود باید معجزه داشته باشد و از قدرت اعجاز و خارق عادت برخوردار باشد؛ زیرا ادعای نبوت و دریافت وحی امری خارق العاده است؛ کسی که قدرت بر آن دارد میتواند امر «خارق العاده» دیگری را نیز انجام دهد؛ به دلیل اینکه بر اساس قاعده فلسفی «حکم الامثال فیما یجوز و ما لایجوز واحد»؛[1] حکم چیزهایی که مانند هم هستند، در احکام فلسفی از نظر ثبوتی و سلبی یکساناند.
[1]. سبحانى، جعفر، الإلهیات على هدى الکتاب و السنة و العقل، ج 3، ص 102، المرکز العالمی للدراسات الإسلامیة، قم، چاپ سوم، 1412ق؛ ر . ک: طباطبائی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج ۱، ص ۸۶، ج ۲، ص ۱۵۵، دفتر انتشارات اسلامی، قم، ۱۴۱۷ق.