ابن عباس در تفسير قوم خداوند: «الرجال لا تلهيهم تجاره و لا بيع عن ذکر الله» مي گويد:
روزي رسول خداوند صلي الله عليه و آله سيصد دينار به اميرالمومنين عليه السلام عطا فرمود. اميرالمومنين فرمود آن مبلغ را از رسول خدا گرفتم و با خود گفتم امشب صد دينار آن را براي رضاي خدا صدقه مي نمايم. چون شب شد صد دينار با خود برداشتم واز خانه بيرون آمدم. زني را ديدم و صد دينار را به او دادم. چون صبح شد ديدم مردم مي گويند: علي بن ابيطالب ديشب صد دينار به يک زن فاجره بدعمل داده. اين سخن مرا کاملا پژمرده کرد شب ديگر گفتم امشب صد دينار براي خشنودي و رضاي خدا صدقه مي دهم صد دينار را با خود برداشتم مردي را ديدم و صد دينار را به او دادم. چون صبح شد ديدم مردم مي گويند علي بن ابيطالب عليه السلام صد دينار به يک مرد دزد داده است. و صد دينار نيز شبي ديگر برداشتم و خالصا لوجه الله به مردي دادم. چون صبح شد ديدم مردم مي گويند علي عليه السلام دوش صد دينار به مردي غني داده است. از اين سخن اندوه و غم من بسيار شد به خدمت رسول خدا رفتم. آن حضرت فرمود: يا علي اين جبرئيل است که در شأن تو مي گويد، خداوند صدقات تو را قبول نمود و عمل تو را پاکيزه شمرد. صد دينار اول که به زني فاجره دادي او به خانه خود برگشت و آن صد دينار را سرمايه خود کرد و اينک در طلب زوج است که با او زندگي کند و اما آن صد دينار را که به دست دزدي دادي او به خانه برگشت و از علم خود توبه کرد و آن صد دينار سوم به دست مرد غني افتاد و خود را سرزنش کرد که علي بن ابيطالب عليه السلام با اين که مالي ندارد مع ذلک صد دينار انفاق مي کند. واي بر تو اي نفس که تا چند بخل ورزي و چندين سال است زکات ندادي در حالي که خداوند بر تو واجب کرده بود.
سپس مرد غني کاملا حساب مال خود را نمود و تمام زکات اموال خود را بيرون کرد.
آري:
از علي آموز اخلاص عمل
شير حق را دان مبرا از دغل /س