مسلمانان از زمان نزول قرآن براي حفظ و ضبط آن اهتمام خاصي داشته اند. آيات قرآن را كه از لب هاي پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ مي شنيدند؛ به رشته تحرير در مي آوردند، و بيشتر آنها که قادر به نوشتن نبودند، آيات الهي را در سينه ها ضبط مي كردند و تا جايي كه اگر شخصي ادعا ميکرد: من آيهاي را از پيامبر اکرم ـ صلّي الله عليه و آله ـ شنيدم و كساني آيه را حفظ نبودند، مردم آن آيه را از او قبول نميكردند. و هر كس آيهاي قرائت مي كرد، ضرورت داشت دو شاهد و حافظ قرآن شهادت دهند و الا آن را نمي پذيرفته اند. به سبب اين حساسيت زياد مسلمانان نسبت به قرآن و جلوگيري از سوء استفاده و تحريف قرآن از زمان پيامبر ـ صلّي الله عليه و آله ـ تا كنون به صورت متواتر به نسل هاي بعدي منتقل شده است و خداوند نيز وعده حفظ آن را داده است:« إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ[1]؛ ما قرآن را نازل كرديم؛ و ما بطور قطع نگهدار آنيم!».
در عصر كنوني، بيشتر دولت هاي اسلامي براي چاپ و نشر قرآن، شوراي نظارت تعيين كردهاند تا در آيات آن خللي ايجاد نشود.
در كشور ما نيز هر كتابي به نام قرآن براي چاپ ارسال شود، شوراي نظارت بر چاپ و نشر قرآن بايد آن کتاب را از جهت صحت و انطباق با قرائت عاصم به روايت حفص تأييد نمايد. امضا و مهر اين شورا در آخر يا اول قرآن آمده باشدوگرنه هيچ انتشارتي اجازه چاپ آن را ندارد و حتي براي بار دوم نيز همان قرآن چاپ شده را بايد با مجوز دوباره کرد.
اما ترجمه قرآن بر اساس گرايش و ذوق مترجم (ادبي، نثري، نظمي، ترجمه ي تفسير، تحت اللفظي، و ….)تدوين مي شود و البته ترجمه هم بايد مجز چاپ بگيرد ،هرچند ممکن است به اندازه خود قرآن دقت نظر نباشد.
پي نوشت:
[1] . حجر / 9 .