نوزادان به خوبی خود را با سایر افراد مراقب وفق می دهند. والدین احتملاً بیش از نوزادان دچار اضطراب ناشی از جدایی از فرزند خود می شوند. اکثر نوزادان زیر 6 ماه تا زمانی که نیازهایشان برآورده شود، به راحتی با افراد دیگر وفق پیدا می کنند.
 
در نوزادان چهار تا هفت ماهه نوعی احساس تحت عنوان «بقای شئ» (object permanence) تکامل می یابد. آنها درک می کنند که انسانها و اشیاء حتی اگر از مقابل چشمانشان دور باشند نیز وجود دارند. نوزادان تصور می کنند که وقتی نمی توانند مادر و پدر خود را ببیند، این به معنای ناپدید شدن آنها است. آنها مفهموم زمان را درک نمی کنند، بنابراین نمی دانند که مادر دوباره برمی گردد و از غیبت او ناراحت می شوند. خواه مادر در آشپزخانه، اتاق خواب کناری یا اداره باشد، همگی یک معنا را برای نوزاد دارد و ممکن است تا زمانی که مجدداً او را ببینند شروع به گریه کنند.
 
کودکان بین 8 ماه تا 1 سال به کودکانی با استقلال بیشتر تبدیل می شوند اما هنوز هم در خصوص جدایی از والدین چندان خاطر جمع نیستند. این زمانی است که اضطراب جدایی شکل می گیرد و ممکن است موجب آشفتگی و ناراحتی کودک به هنگام جدا شدن از والدین شود.
 
خواه نیاز دارید تنها چند ثانیه به اتاق دیگر بروید، کودک را به مراقب سپرده یا او را به مهد کودک بفرستید، کودک شما اکنون ممکن است با گریه کردن، چسبیدن به شما و مقاومت در برابر توجه و مهربانی دیگران واکنش نشان دهد.
 
زمان اضطراب جدایی می تواند متفاوت باشد. بعضی از کودکان ممکن است در سنین 18 ماهه و دو سال و نیمه درگیر آن شوند. بعضی هرگز آن را تجربه نمی کنند و بعضی دیگر را ممکن است برخی فشارهای زندگی مانند وضعیت جدید مراقبت یا فرد مراقب، متولد شدن خواهر و برادر جدید، نقل مکان به خانه ای جدید یا وجود تنش در خانه، دچار احساس اضطراب جدایی از یکی از والدین نماید.
 
 
منبع: اپلیکیشن ردیاب کودک (‏Baby Tracker‏)‏