1- نخست باید نگاه خود را به جهان اصلاح نماییم. اگر کسی دنیا را آن طور که هست بشناسد، در حوادث خود را نمی بازد. چون می داند جهان طبیعت سرای دگرگونی است و زندگی، سرای گرفتاری است.

2- تقویت پایه های ایمان: هرقدر ایمان انسان به حکمت و رحمت پروردگار بیشتر باشد، صبر او نیز افزون تر خواهد بود.

امام علی علیه السلام می فرماید:

اساس و ریشه صبر، ایمان و یقین به خداوند است.[1]

3- انسان در پرتو یاد خدا و نماز، اراده ای نیرومند و ایمانی استوار پیدا می کند و همه مشکلات برای او آسان می گردد. قرآن مجید می فرماید:

وَ اسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ وَ إِنَّها لَکبِیرَةٌ إِلَّا عَلَی الْخاشِعِینَ[2]

در زندگی از صبر و نماز کمک بگیرید، هرچند این کار جز برای فروتنان سنگین و گران است.

امام صادق علیه السلام فرمود:

هنگامی که مشکل مهمی برای حضرت علی علیه السلام پیش می آمد، به نماز بر می خاست.[3]

4- الگوپذیری از اولیای خدا: با بررسی اجمالی زندگانی بزرگان در می یابیم که آنها همواره با مشکلات روبه رو بوده اند. با الگوگیری از بزرگان می توان شیوه رویارویی با مشکلات را آموخت.

قرآن می فرماید:

فَاصْبِرْ کما صَبَرَ أُولُوا الْعَزْمِ مِنَ الرُّسُلِ[4]

صبر کن همان طوری که پیامبران اولوالعزم صبر کردند.

5- توجه به اینکه مشکلات روزگار هرچه باشد مقطعی و گذرا است. قرآن به همه افراد نوید می دهد که همیشه در کنار سختی ها آسانی است. «فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یسْراً[5]»

6- توجه به اجر و پاداش صابران[6] و این که خداوند با صابران است.[7]

امام علی علیه السلام درباره ویژگی های متّقین می فرماید:

صَبَروا ایاماً قَصیرة اعقَبَتهُم راحةً طویله[8]

آنها [در] روزهای کوتاه [دنیا] صبر کردند و در عوض، راحتی طولانی نصیبشان شد.

امام صادق علیه السلام می فرماید:

هرکس از مؤمنان که به بلایی گرفتار شود و صبر کند، برای او اجر هزار شهید است.[9]

7- نظر به کسانی که با مشکلات بزرگ تری دست به گریبان هستند، تحمل سختی ها را آسان تر می سازد.

8- تمرین صبر؛ علی علیه السلام فرمود:

عَوِّد نَفسک التصَبُر عَلَی المکروه[10]

خود را به صبر بر ناملایمات عادت بده.

پی نوشت ها:
[1] . غررالحکم، ج 2، ص 415
[2] . بقره/ 45
[3] . تفسیر نمونه، ج 1، ص 219
[4] . احقاف/ 35
[5] . انشراح/ 5
[6] . بقره/ 155
[7] . انفال/ 46
[8] . بحارالانوار، ج 64، ص 315؛ نهج‏البلاغه، خ 192
[9] . اصول کافى، ج 3، ص 146
[10] . نهج‏البلاغه، نامه 31، قسمت 16

منبع: حوزه نت