عیب گستردن به معنای فاش ساختن خطاهای دیگران است، چه به صورت بازگو کردن اعمال زشت و چه با نوشتن آن در کتاب ها و مجلّات و چه به نمایش در آوردن صحنه های بی عفتی و زشتی ها به وسیله فیلم و عکس. در این باره قرآن می فرماید:
«کسانی که دوست دارند زشتی ها در میان مردم با ایمان شیوع یابد، عذاب دردناکی برای آنها در دنیا و آخرت است».[1]

نکته قابل توجه این است که قرآن نمی گوید کسانی که اشاعه فحشا می کنند بلکه می گوید: کسانی که دوست دارند چنین کاری را انجام دهند و این نهایت تأکید در این زمینه است.

و پیامبر صلی الله علیه و آله در این باره فرمودند:
«مَنْ سَمِعَ فاحِشَةً فَهُوَ کالَّذی أَتاها».[2] «کسی که کار زشتی را درباره دیگران بشنود و افشا نماید همچون کسی است که آن کار زشت را انجام داده است».

امام رضا علیه السلام نیز در این مورد فرمودند:
«الْمُذِیعُ بِالسَّیئَةِ مَخْذُولٌ وَالْمُسْتَتِرُ بِالسَّیئَةِ مَغْفُورٌ لَهُ».[3] «آن کس که گناه را نشر دهد، مطرود است و آن کس که گناه را پنهان دارد، مشمول آمرزش خداوند است».
 

پی نوشت ها:
[1] سوره نور، آیه 19.
[2] وسائل الشیعه، ج 8، ص 609، بحارالانوار، ج 75، ص 213.
[3] کافى، ج 2، ص 428.
[4] ص؟

منبع: حوزه نت