فرزند امری القیس کندی، از اصحاب حضرت اباعبدالله الحسین (علیه السلام)، جنگجو، عابد و زاهد که روز عاشورای حسینی (61 ق) در صحرای کربلا به شهادت رسید. وی از جنگجویان بلند آوازه‌ی عرب بود و از شجاعان معروف قبیله‌ی بنی‌کندی که در جنگهای بسیاری شرکت کرده و رشادتهایی از خود نشان داده بود و شهرت به سزایی داشت. وی نیز از جمله افرادی بود که با سپاه ابن‌سعد به سرزمین کربلا آمده بود و روز نهم محرم هنگامی که دید عمر بن سعد و سایر امرای لشکر بنی‌امیه شروط اباعبدالله الحسین (علیه السلام) را رد کرده و آنها مصمم به ریختن خون فرزند پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) هستند به خود آمد و وجدانش بیدار گردیده سپس به خیمگاه ریحانه‌ی رسول‌الله (صلی الله علیه و آله و سلم) ملحق گردید و خدمت امام (علیه السلام) رسید و وفاداری خویش را اعلام نمود و به سایر افراد قبیله‌ی کندی که جزء اصحاب اباعبدالله الحسین (علیه السلام) بودند پیوست. شیخ محمد سماوی در ابصارالعین نام وی را الحرث می‌خواند و به نقل از کتاب الحدائق الوردیه توصیفات و توضیحات فوق را شرح می‌دهد. سید محسن امین در اعیان الشیعة، نام وی را نخست در جدول شهدای کربلا سپس در ترجمه‌ی مستقل ضبط کرده است. کتب رجالی شهادت او را در صبح روز عاشورا در حمله‌ی اولی یکی از مهمترین و معروفترین حوادث آن روز می‌دانند. در این حمله لشکر بنی‌امیه با هجومی گسترده اول صبح روز عاشورا با تمام سپاه خود از پیاده و سواره و تیراندازان شرکت جست و حمله‌ای همه جانبه به خیمه‌گاه اباعبدالله الحسین (علیه السلام) کرد، هنگامی که حارث پیشاپیش امام (علیه السلام) به نبرد می‌پرداخت و دلیرانه می‌جنگید به شهادت رسید. رضوان الله علیه. شهدای حمله اولی را تا پنجاه و یک نفر یاد کرده‌اند از جمله نام وی. و امام (علیه السلام) خیمه‌ای را نصب فرمودند و بدن مطهر شهدای این حمله را در آن نهادند. قبر مطهر او در مقبره‌ی دسته‌جمعی شهداء کربلا واقع در پایین پای حضرت سیدالشهداء می‌باشد.

بیشتر بخوانید: نگاهی به ویژگی های اصحاب سیدالشهدا (ع)

کتابنامه:
ابصارالعین فی انصار الحسین (علیه السلام)، 103؛ اعیان الشیعة، 611/1، 302/4؛ تسمیة من قتل مع الحسین (علیه السلام)؛ تراثنا، شماره‌ی دوم، سال اول (1406ق)، 155؛ فرسان الهیجا، 83/1؛ کربلا فی حاضرها و ماضیها (خطی)؛ وسیلة الدارین، 116؛ قاموس الرجال، 16/3.
منبع مقاله :
گروه نویسندگان، (1391)، دائرةالمعارف تشیع (جلد ششم)، تهران: انتشارات حکمت، چاپ اول.