حاضر نیستم حتی برای یک نفر مزاحمت داشته باشم

آیت الله قدیری:

وقتی امام به نجف اشرف وارد شدند به تقاضای طلاب برای اقامه نماز جماعت به مدرسه مرحوم آقای بروجردی تشریف می‌آوردند. با ورود امام شور و شوق عجیبی بین طلاب ایجاد شده بود. به گونه‏ای ‏که قرآنی را که شاه به آن مدرسه اهداء کرده بود از کتابخانه مدرسه درآورده و به کنسولگری کربلا برگردانیدند. با وجود اینکه طلبه‏ها ‏خوشحال بودند، کسی از اهل حل و عقد خدمت امام عرض کرده بود که نماز جماعت شما در مدرسه برای بعضی از طلبه‏ها زحمت است. ایشان مثل اینکه منتظر چنین صحبتی باشند به نماز ‏تشریف نیاوردند. طلبه‏ها ‏خیال می‌کردند چون ماه رمضان است امام حال آمدن را ندارند ولی ماه رمضان هم تمام شد و ایشان تشریف نیاوردند. مطلب را تحقیق کردند. بالاخره طلاب متعهد شدند که جانماز را طوری و جایی بیندازند که مقابل حجره طلبه‏ای ‏که بخواهد در آن وقت به حجره‌اش برود نباشد آقا به طلبه‏ها ‏فرموده بودند: «من عادت به اینکه نماز جماعت بروم ندارم، قم هم که بودم در منزل نماز جماعت می‌خواندم و حاضر نیستم حتی برای یک نفر مزاحمت داشته باشم».(1)

اجازه نمی‌دادند که مرا بیدار کنند

حجت الاسلام والمسلمین محمدرضا ناصری:

بعد از امتناع کویت از پذیرش امام، ایشان به بغداد بازگشتند. غروب آن روز که شب جمعه‏ای ‏بود، امام گفتند: «من می‌خواهم به حرم مشرف شوم». دوستان گفتند: «ما با شما می‌آییم». بعداً که امام دیدند همه‏ی ما داریم می‌رویم، نگاهی به من کردند و گفتند: «شما اینجا بمانید» و نگاهی به آن ساکی که مدارک و اثاث شخصی ایشان در آن بود، انداختند. من متوجه شدم و لذا در منزل ماندم. بعداً برادران تعریف کردند که عرب‏ها امام را شناختند و در حرم کاظمین(ع) صحنه عظیمی‏ به وجود آمده و همه گرداگرد وجود حضرتش جمع شده بودند. من که در هتل مانده بودم، اتاق‏ها را قفل کردم و کلید را با خود برداشتم و روی یکی از صندلی‏ها که دم در اتاق بود استراحت کردم، و چون خیلی خسته بودم خوابم گرفته بود.
امام پس از اینکه به هتل برگشتند، وقتی دیده بودند، من خواب رفته‏ام ‏به همراهان اجازه نمی‌دادند که مرا بیدار کنند، ولی در هر صورت پس از مدتی، صدایی شنیده شد و من از خواب بیدار شدم، ناگهان دیدم امام کنار من ایستاده‌اند. فوراً بلند شدم و در را باز کردم و با امام وارد شدیم. ایشان اول عبایشان را پهن کردند و نماز خواندند، عرضی کردیم: «شام چه میل دارید»؟ فرمودند: یک پیاله ماست با مقداری نان خشک». آقا شام مختصری خوردند، سپس شروع کردند به خواندن قرآن.(2)

اسوه‏ی مهربانی

خانم مرضیه حدیده چی:

بعضی وقت‏ها که در پاریس برف و باران بود و امام تشریف می‌بردند برای نماز، هنگامی‏ که برمی‏گشتند کفش‏هایشان گلی و کثیف می‌شد. دوست داشتم با دستمال گل‏های روی کفش‏هایشان را تمیز کنم. امام وقتی متوجه این موضوع شدند مواظب بودند که گل و لای به کفش‏هایشان نچسبد که مبادا من این کار را برایشان انجام بدهم.(3)

تو می‌خواهی مرا حفظ کنی

حجت الاسلام والمسلمین فرقانی:

یک وقتی خانم و والده‏ی مرحوم حاج آقا مصطفی که به ایران رفته بودند، شب‏ها پیش امام غیر از ایشان و خدمتکارها کس دیگری نبود، لذا شب که می‌شد حاج آقا مصطفی خدمت امام می‌خوابیدند. بعد ایشان را رفقا با اصرار زیاد به کاظمین و سامرا بردند. ایشان هم به من گفت: «فلانی امام را امشب تنها نگذار» گفتم: «چشم» شب که با امام از حرم برگشتیم امام شام که خوردند راهی پشت بام شدند که استراحت کنند. من هم رفتم و پتویی انداختم پیش ایشان بخوابم. مرا که دیدند گفتند: «اینجا چکار می‌کنی؟» گفتم: «هیچی آقا می‌خواهم اینجا بخوابم» گفتند: «تو می‌خواهی مرا حفظ کنی؟» گفتم: «نه، آقا مصطفی رفته کاظمین سفارش کرده که خدمت شما باشم.» گفتند: «نخیر، پاشو برو، همان بیرونی که خدمتکارها هستند کافیه، پاشو برو» گفتم: «من نمی‌روم» گفتند: «آقای فرقانی برو اصلاً خانه‏ات بخواب.» گفتم: «نه آقا، من مأموریت دارم، اگر بروم فردا آقا مصطفی ناراحت می‌شود» دیگر هیچی نگفتند و من شب را آنجا خوابیدم، در حالی که همه‌اش در این فکر بودم که خدایا امشب پیش چه کسی خوابیده‏ام. از طرفی هم نگران بودم مبادا آسیبی به امام برسد لذا همه‌اش در حالت خواب و بیداری بودم، یک دفعه احساس کردم یک نسیمی ‏از کنارم رد شد از جایم تکان نخوردم ولی چشمم را که باز کردم دیدم آقاست که آرام دمپایی‏های ابریشان را که خیلی نرم و سبک و بی‏صدا بودند عوض اینکه بپوشاند برای رعایت خاطر اینکه من خواب بودم و از خواب بلند نشوم به دستشان گرفته‌اند و با پای برهنه خیلی آرام از کنار من رد شدند و از پله‏ها ‏پایین رفتند. من که بیدار بودم از این رعایت امام نسبت به خودم گریه‏ام گرفت. آن شب خیلی گریه کردم چون به خودم می‌گفتم خدایا انگار امام فرد غریبه یا مهمانی را منزلش آورده است، نه کسی را که روز و شب با اوست. بعد نگاه که کردم دیدم وقتی امام به کف حیاط رسیدند، به خدا قسم شاهد بودم که دمپایی‏ها را آرام بر زمین گذاشتند و پایشان را آهسته داخل آن‏ها کردند و رفتند که وضو بگیرند و نماز شب بخوانند و این در حالی بود که ما شاهد بودیم بعضی از مقدسین در حوزه‏های نجف وقتی ایام تابستان می‌خواستند نماز شب بخوانند با آن صدای نعلین‏های خاصشان حتی همسایگان را بیدار می‌کردند که مثلاً می‌خواهند نماز شب بخوانند.(4)

رعایت همسایگان

حجت الاسلام والمسلمین محتشمی‏پور:

خانه‏ای ‏که امام در بدو ورود به پاریس در آن اقامت کردند در یکی از محله‏های پاریس و متعلق به یکی از دانشجویان بود که آن را اجاره کرده ولی در آن ننشسته بود. امام به این شرط که اجاره آن خانه را بدهند وارد آنجا شدند و چون این خانه در طبقه چهارم یک ساختمان بود و در آن رفت و آمد زیاد می‌شد و همسایه‏ها ‏ناراحت می‌شدند تصمیم گرفتند جایی باشند که مزاحمتی برای کسی فراهم نشود. لذا به یکی از روستاهای پاریس (نوفل لوشاتو) تشریف بردند.(5)

مبادا همسایه‏ها ‏اذیت شوند

آقای مصطفی کفاش زاده:

به دلیل حضور جمعیت زیاد و رفت و آمد مداوم، امام خیلی سفارش کرده بودند مبادا حرکت یا رفتاری شود که همسایه‏ها ‏که همه مسیحی بودند ناراحت بشوند.
در حقیقت امام نسبت به رعایت آسایش و آرامش همسایگانشان بسیار مقید و مواظب بودند که مبادا همسایه‏ها ‏از بابت جمعیت یا رفت و آمدی که به خانه ایشان می‌شود ناراحت و اذیت بشوند. این رعایت و اخلاق باعث شده بود موقعی که امام می‌خواستند به ایران بیایند همه‏ی اهل محل و مردم دهکده نوفل لوشاتو از دورى ایشان و رفتنشان ناراحت بودند. به همین دلیل مقداری از خاک فرانسه را به عنوان هدیه به امام دادند.(6)

از همسایگان عذر بخواهید

حجت الاسلام و المسلمین سید احمد خمینی:

پس از آنکه هجرت از پاریس و سفر امام به ایران قطعی شد. امام به من دستور دادند که در نوفل لوشاتو به منزل همسایگان بروم و از اینکه در مدت اقامتشان از سکوت حاکم بر دهکده محروم شده‌اند، از طرف ایشان از آن‏ها عذر بخواهم. من به اتفاق آقای اشراقی و یکی دو نفر دیگر به دیدار همه همسایه‏‌های آن دهکده رفتیم، و پیغام امام را رساندیم و از آنان معذرت خواهی کردیم.(7)

از شما می‌خواهم از من بگذارید

سرتیپ محسن رفیق دوست:

در یکی از همان روزهای اول ورود امام به تهران، وقتی امام داشتند از نماز برمی‏گشتند، کنار ایشان بودم و دست مبارکشان در دست من بود. ناگهان ایشان دستشان را از دست من بیرون کشیدند. طوری که حس کردم عمداً دستشان را کشیدند. برای من که عشق عجیبی به امام داشتم، این تصور پیش آمد که من چه کار کرده‏ام ‏که امام با این حالت دستشان را از دستم جدا کردند؟ حالت گریه به من دست داد و به شدت ناراحت شدم. دیدم نمی‌توانم تحمل کنم، خدمت جناب حجت الاسلام والمسلمین حاج شیخ حسن صانعی که پشت در اتاق امام ایستاده بود رسیده و داستان را برای ایشان تعریف کردم که چنین اتفاقی افتاده و من دارم از ناراحتی قبض روح می‌شوم. از آقا بپرسید آیا از دست من ناراحتی دارند؟ آیا کار بدی کرده‏ام؟ ایشان به اتاق امام رفته و مطلب را به اطلاع آقا رساندند. آقا فرمودند: بیاید تو رفتم خدمتشان و دستشان را بوسیدم.
فرمودند: گویا شما از دست من ناراحت شدید.
عرض کردم: آقا من فکر کردم شما از من ناراحت شده‌اید فرمودند: نه، این جور که آقا گفتند، مثل اینکه من دستم را از دست شما کشیده‏ام دقت نداشتم، در آن شلوغی متوجه نبودم. حالا به هر صورت اگر دستم را از دست شما کشیدم و شما ناراحت شده‌اید، از شما می‌خواهم که از من بگذارید.
عرض کردم که نه آقا من بیشتر ناراحت بودم که شاید شما از من ناراحت شده باشید. موقعی که می‌خواستم از خدمتشان مرخص شوم سؤال کردند: آیا از من گذشتید.(8)

با حق الناس از این جهان نروی

امام خمینی:

پسرم! سعی کن که با حق الناس از این جهان رخت نبندی که کار بسیار مشکل می‌شود. سر و کار انسان با خدای تعالی که ارحم الراحمین است بسیار سهل‏تر است تا سر و کار با انسان‏ها. به خداوند تعالی پناه می‌برم از گرفتاری خود و تو و مؤمنین در حقوق مردم و سر و کار با انسان‏های گرفتار، و این نه به آن معنی است که در حقوق الله و معاصی سهل انگاری کنی، اگر آنچه از ظاهر بعض آیات کریمه استفاده می‌شود در نظر گرفته شود، مصیبت بسیار افزون می‌شود و نجات اهل معصیت به وسیله شفاعت، به گذشت مرحله‏های طولانی انجام می‌گیرد.
تجسم اخلاق و اعمال و لوازم آن‏ها و ملازمه‏ی آن‏ها با انسان، از ما بعد موت تا قیامت کبری و از آن به بعد تا تنزیه و قطع رابطه به وسیله شدت‏ها و عذاب‌ها در برزخ و جهنم و عدم امکان رباط با شفیع و شمول شفاعت امری است که احتمال آن کمر انسان را می‌شکند و مؤمنان را به فکر اصلاح به طور جدی می‌اندازد. هیچ کس نمی‌تواند ادعا کند که قطع به خلاف این احتمال دارد مگر آنکه شیطان نفسش چنان بر او مسلط باشد و با او بازی کند و راه حق را بر او ببندد که او را منکر روشن و تاریک کند. و چنین کوردلان بسیار هستند. خداوند منان ما را از شر خودمان حفظ فرماید. وصیت من به تو ای فرزندم آن است که مگذار خدای نخواسته فرصت از دستت برود و در اصلاح اخلاق و کردار خود بکوشی هر چند با تحمل زحمت ریاضیات، و از علاقه‏ی به دنیای فانی بکاه و در دو راهی‏هایی که برایت پیش می‌آید را حق را انتخاب کن و از باطل بگریز و شیطان نفس را از خود بران.(9)

پی‌نوشت‌ها:

1- برداشتهایی از سیره امام خمینی، ج 2، ص 187.
2- همان، ص 186-187.
3- همان، ص 200.
4- همان، ص 223.
5- همان، ص 200.
6- همان، ص 203.
7- همان.
8 همان، ص 226.
9- صحیفه ی امام، ج16، ص223-224.

منبع مقاله :
سعادتمند، رسول؛ (1390)، درس‏هایی از امام: بهار جوانی، قم: انتشارات تسنیم، چاپ دوم