اهمیت نیت در انجام عمل

امام صادق(ع) فرمود: «ما ضَعُف بدنٌ عمّا قویَت علیه النیّه؛ (وسائل الشیعه1/38/ ح14 ) هیچگاه بدن به موجب داشتن نیّت قوی و بلند، ضعیف و ناتوان نخواهد بود». چون عمل ظاهری و صوری، وجوداً و عدماً، تابع قصد قلبی است. هم از نظر قوت و هم ضعف چنین است به طوری که اگر نیت و قصد محکم و قوی باشد، بدن ضعیف و ناتوان قادر بر کار مهم است، و چنانچه نیّت ضعیف باشد، بدن نیرومند به ضعف می گراید. پس ارزش وجودی انسان به نیت او است نه به بدن. این حدیث، از روشنترین احادیث وارده از ائمه معصومین است که حد انسان را بیان می کند که انسان «حیوان ناوی» یعنی قصد کننده، است. و شاهد دیگر بر اینکه نیت و قصد انسان اصالت دارد، آن است که اگر این نیت محقق شده و قوی گشت، نماز حالت مناجات به خود میگرد و در واقع معراج شخص نمازگذار می شود. و هرگاه ضعیف شد و نمازگزار از آن غافل گردید، حالت و رنگ نجوا و مناجاتی خود را از دست می دهد و نمازگزار مستحق «ویل» خواهد شد؛ چنانکه خدای سبحان فرمود: «فویلٌ للمُصلّین * الَّذِین هُم عَن صَلاتِهم ساهون * الَّذِین هُم یُراءون * و یَمنعون الماعون»ماعون/4-7 آیة الله جوادی آملی، حکمت عبادات