اگر با پیشرفت دانش، روزی فرا برسد که انسان بتواند زندگی ابدی خود را تضمین کند، آیا باز هم می‌توان به آموزه‌های دینی که مرگ را واقعیتی گریزناپذیر اعلام می‌کنند، پای‌بند بود؟!

بر اساس معارف دینی و مباحث فلسفی، خداوند متعال جهان را بر اساس قوانین محکم و جریان اسباب و مسببات اداره می‌کند؛ از این‌رو پیشرفت علم پزشکی و رعایت مسائل بهداشتی می‌تواند در طولانی‌تر شدن عمر انسان‌ها مؤثر باشد، ولی هیچ‌گاه به طور مطلق نمی‌تواند جلوی مردن را بگیرد و به انسان زندگی جاودانه در این دنیا عطا کند؛ زیرا همان‌گونه که قوانین زندگی و حیات از قوانین خداوند است، مرگ و مردن نیز یک از قوانین محکم خداوند است: «هر انسانى مرگ را می‌چشد، سپس شما را به سوى ما بازمی‌گردانند».[1] علاوه بر این مردن اختصاص به مرگ طبیعی ندارد، تا بر فرض بتوان با پیشرفت علم پزشکی از آن جلوگیری کرد؛ زیرا حوادثی؛ مانند جنگ، نزاع و درگیری، سیل، زلزله، تصادف و عوامل دیگر نیز موجب مرگ و میر می‌گردد! ممکن است ناگهان با برخورد جرمی آسمانی به زمین، تمام مظاهر حیات از این کره خاکی برداشته شود و …!
 در هر صورت مرگ یکی از قوانین محکم خداوند است که حتماً برای هر انسانی اتفاق می‌افتد؛ هر چند براساس قوانینی که خداوند مقرر کرده، قابل تقدیم و تأخیر است.[2]
در همین راستا می‌توان با قاطعیت اعلام کرد که انسانها هیچ‌گاه به صورت کامل بر مرگ چیره نخواهند شد و نخواهند توانست فردی که مرگ قطعی‌اش تأیید شده را به زندگانی گذشته خود بازگردانند!
اگر چنین اتفاقی رخ دهد، انسانها حق خواهند داشت در آموزه‌های قطعی دینی خود تردید کنند!
در پایان تذکر مجدد این نکته ضروری است که بالابردن طول عمر با استفاده از مراقبت‌های پزشکی، برگشتن فردی که مرگ مغزی شده به زندگی طبیعی، شبیه‌سازی، انتقال اطلاعات مغز فرد متوفی به افراد دیگر و مواردی از این دست را نمی‌توان به معنای چیره‌شدن انسانها بر مرگ دانست.
در همین زمینه، پاسخ‌های مرتبط دیگری نیز در این سایت وجود دارد که می‌توانید به آنها مراجعه کنید.[3]