اگر عرفان و تصوف بد و مذموم و مساوى با كفر است، پس گرايش هاى عرفانى علماى بزرگى چون ملاصدرا، علامه طباطبايى و امام خمينى و بسيارى ديگر از مجتهدين شيعه را چگونه توجيه مى كنيد؟

عرفان ناب و خالص اسلامى نه تنها بد و مذموم نيست، بلكه در سير و سلوك خالص شرعى، كمال مطلوب است. عرفان اسلامى حقيقتى است انكارناپذير كه از توجه انسان به قرآن كريم و سنت و سخنان پرمحتواى رسول اكرم و ائمه اطهار براى سالكان سلوك شرعى به دست مى آيد. پس پيمودن راهى غير اين راه براى به دست آوردن عرفان اسلامى عين ضلالت و گمراهى است، لذا عارفان راستين شيعه، درصدد هستند كه عرفان را از خود اسلام و مكتب اهل بيت اخذ كنند.
پس علماى بزرگ شيعه كه شما از آن ها نام برده ايد، عارف به عرفان اسلامى بوده اند نه عارف به عرفان التقاطى. آنان در عرفان عملى، بالاترين مدارج را طى كرده بودند و خود آن ها، نمونه عارف واقعى و راه و روششان بهترين طريقِ سير و سلوك شرعى است. متأسفانه آثار مكتوب در اين زمينه از آن ها كمتر به جا مانده است و هر روشى كه داشته اند نوعاً خودشان استفاده كرده اند. لذا تعداد رساله هاى مكتوب درباره سير و سلوك خالصِ شرعى، بسيار اندك است.
علماى عارف شيعه، هرگز صوفى نبوده از صوفيان بيزار بوده اند، چنان كه صدرالمتألهين نسبت به صوفيه با نظر انكار مى نگريست و آن ها را در اكثر تأليفاتش مورد نقد و طعن قرار مى داد. ايشان در مقدمه كتاب الانصار، نزهات عوام صوفيه را درخور اعتنا نمى داند و در رساله سه اصل، آن ها را «اهل شيد و زرق» كه از فطرت اصلى برگشته اند و با بهايم و سباع و شياطين برابر گشته اند مى خواند[1].
در رساله «كسر الاصنام الجاهليه فى كفر جماعة الصوفيه» هم، صدرالمتألهين در طعن و رد صوفيه به تفصيل سخن گفته است و درباره آن ها تصريح كرده است كه جز عوام فريبى و اشتغال به ملاهى، هدف ديگرى ندارند و براى حفظ نفس خويش، علم و عبادت را حجاب راه مى شمارند و با وجود عدم درك حقايق و به خاطر مستغرق شدن در عالم حس، به انكار علم مى پردازند و شريعت را به نظر استحقار مى نگرند و در مجالس خويش جز به نقل طاعات و نزهات كه مايه گمراهى عوام است اهتمام ندارند[2].