اگر کار نیکی را با نیّت خالص انجام دهیم، و تلاشمان آن باشد که اطلاع دیگران، تأثیری بر ما نداشته باشد، اما به صورت ناخودآگاه از آن خوشحال شویم، آیا ریا محسوب می شود؟

کارهای خوبی که انسان انجام می دهد، اگر به گونه ای باشد که بودن یا نبودن دیگران در انجام آن کار خوب تأثیر و نقشی نداشته باشد، حتی اگر در حضور دیگران انجام شود، ایرادی نداشته و در مراتب مقدماتی معنویت، ریا محسوب نمی شود؛ هر چند در دل اندکی خوشحالی و سرور پدید آید.