اینکه با شفاعت، شخص گناه کاری بخشیده شود و با شخصی پاک و بدون گناه، در یک سطح قرار گیرد، آیا موجب تضییع حق انسان پاک و بی گناه نمی شود؟

یکم. اینکه با شفاعت، عده اى بخشیده شده و مورد عفو الهى قرار گیرند، لازمه اش این نیست که با سایر بهشتیان و کسانى که در دنیا پاک و بى گناه بوده اند، در یک درجه قرار گیرند. خود بهشتیان در یک سطح نیستند و بهشت الهى، داراى مراتب و درجات است. ر.ک: میزان الحکمه، ج 1، ص 431، احادیث 2601-2612. امام على(ع) در وصف بهشت مى فرماید: «درجاتٌ متفاضلات و منازل متفاوتات»؛ «بهشت داراى درجاتى است که بعضى بر دیگرى برترى دارد و داراى جایگاه هایى است که با یکدیگر تفاوت دارند». همان، ح 2603. بنابراین کسانى که در دنیا در اوج معرفت و خلوص، بدون گناه زیسته و پاک و مطهّر به منزل اخروى رحلت کرده اند، با گنه کارانى که به سبب شفاعت مورد بخشش قرارگرفته اند، در یک مرتبه و درجه قرار نمى گیرند.
دوّم. شفاعت شامل حال کسانى مى شود که قابلیت و استحقاق آن را، با تحصیل شروط آن به دست آورده اند. چنین نیست که همه افراد، با شفاعت از دخول در دوزخ و جهنم نجات پیدا کنند. چه بسا عده اى پس از دخول در جهنم و چشیدن عذاب، این قابلیت را پیدا کنند. همان، ج 2، ح 2940.
سوّم. اینکه خداوند، برخى از مجرمان را بر اساس لیاقت آنان، مورد عفو و مغفرت خود قرار دهد، ضایع کردن حق کسى نیست؛ بلکه لطف به برخى از افراد است. آنچه موافق عدالت است، اینکه به کسى ظلم نشود و حق کسى ضایع نگردد، و اگر به کسى به طور قانونمند لطف شود، منافاتى با عدالت ندارد.
چهارم. همه کسانى که شرایط شفاعت را به دست آورده اند، از آن بهره مند خواهند شد؛ چه آنان که گنه کارند و چه آنان که بى گناه و پاک اند. گنه کاران با شفاعت، مورد فیض مغفرت الهى قرار خواهند گرفت و غیر آنان با شفاعت به درجات و مراتب بالاتر، ارتقا خواهند یافت.