يکي از يادگارهاي اهل بيت پيامبر در کشور ما، حضرت معصومه (ع) است. پاره اي از تن «عترت»، در شهر قم به وديعت مدفون است، تا نشاني از عشق و ولاي مردم اين سرزمين به «اهل بيت» و خاندان عصمت و طهارت باشد.
«کوثر کوير» نامي برازنده براي بانوي نجابت و کرامت. حضرت فاطمه معصومه (ع) است.
اگر قم «عاصمه ي تشيع» است،
او هم «معصومه اهل بيت» است.
اگر شکوفه ي «حوزه ي علميه» بر اين شاخه ي جدا افتاده از خاندان رسول مي رويد، براي با نشاط نگه داشتن مکتب و مرام خاندان پيامبر و خط ولايت است.
اين بانوي نور، که خودش گل عصمت در بوستان عترت است، چشمه اي زلال است که اين شهر کويري را به «بوستان علم» و «گلشن فقاهت» تبديل کرده است.
فقيهان و عالمان بزرگي آستان بوس حرمش مي شوند.
دل هاي شيفته و عاشقان صادقي به عزم زيارتش و بهره بردن از معنويات مرقدش، رنج راه و سختي سفر را بر خويش هموار مي کنند، تا به فضيلت ديدار حريم و حرمش نايل آيند و بهشتي شوند.
اين مژده را صادق آل محمد (ص)، سال هاي پيش از تولدش به شيعيان داد و به جمعي که به زيارتش رفته بودند، فرمود:
«… ما حرمي داريم و آن «شهر قم» است. به زودي دختري از فرزندانم به نام «فاطمه» در آنجا به خاک سپرده مي شود. هر کس قبر او را زيارت کند، بهشت بر او واجب مي شود.»
و اکنون، شاهديم که مزار اين بانو، خود يک بهشت از معنويت و صفاست.
بارگاهش، همچون نگيني در اين خطه ي کويري مي درخشد.
حرمش چشمه ي فيض است.
و … حريمش، کانون علم و کرامت.
امروز، زائران قبر او و پروانگان شيفته ي حرمش، از سراسر ايران بلکه از کشورهايي همچون: حجاز، بحرين، هند، پاکستان، ترکيه، عراق، سوريه، لبنان، کويت و کشورهاي آفريقايي و آسيايي دور، با اشتياق به اين وادي نور مي آيند، تا دل را در کوثر زيارتش طراوت و صفا بخشند.
فاطمه ي معصومه، فرشته اي زميني است که با خود، عرفان و معارف ناب ولايي را به اين ديار به ارمغان آورده است.
رحلت غريبانه و جانگداز او در اين ديار، اسلام و تشيع را از غربت درآورده است.
مغناطيس پر جاذبه ي مدفن او، هزاران دل را پروانه آسا به اين ديار مي کشاند.
«برکت» از حريم و حرمش مي جوشد.
«عصمت و عفاف»، ره توشه ي زائران کوي اوست.
پس گزاف نيست اگر حضرت معصومه را «فاطمه ي ثاني» بدانيم.
شأن و شرافتي که دارد و پيوندي که با شجره ي طيبه ي نبوت و عترت مصطفوي دارد، او را جاودانه ساخته است.
او درس آموز مکتب وحي است.
از خانداني که مهبط فرشتگان و مطاف ملائک بوده است.
او، ستاره اي درخشان در آسمان ولايت و ذي القربي بود که امتداد نورافشاني اش تا قيامت باقي است.
ما به اين خورشيد کرامت مباهات مي کنيم.
عاشقانه بوسه بر ضريح مطهرش مي زنيم.
او را شفيع در پيشگاه خدا قرار مي دهيم و اميد داريم که حبل المتين شفاعت او دستگير ما باشد و ما را به جنت ابدي برساند.
در غم وفاتش سيه پوش و داغداريم.
باشد که در آخرت نيز، مأنوس و همدم اين خاندان باشيم.
منبع: ماهنامه ي پيام زن شماره ي 194
/س