قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
در ارتباط با خواب بین الطلوعین، نه تنها به آن سفارش و توصیه نشده، بلکه – به جهاتی که در جای خودش بیان شده[1]– مشهور آن است خواب در این هنگام سزاوار نیست، البته از برخی روایات – مانند روایات ذیل – استفاده می‌شود که نهی در این مورد، نهی تحریمی نبوده، بلکه به معنای کراهت است.
1. سالم بن ابی‌خدیجه می‌گوید: «شنیدم شخصى از امام صادق(ع) پرسید: من پس از نماز صبح ذکر خدا را می‌گویم، هر ذکر و دعایی که می‌خواهم انجام می‌دهم آنگاه مایلم پیش از طلوع آفتاب کمی بخوابم، ولى از این‌کار ناراحتم!(چاره چیست؟) امام(ع) از علت آن پرسید، و آن مرد ادامه داد: ناراحتم از این‌که خورشید از غیر مشرق طلوع کند.(قیامت برپا شود و یا وقت ظهور برسد!) امام فرمود: این چیز پوشیدهاى نیست! از همان جایى که فجر طلوع می‌کند، خورشید هم طلوع می‌کند! هنگامى که ذکر خدا را گفتى، بر تو باکى نیست که بخوابى».[2]
2. معمر بن خلاد می‌گوید: امام رضا(ع) براى کارى به دنبال من فرستاد. وقتى به حضور امام رسیدم، فرمود: برو، فردا بیا! و پیش از آفتاب نیا؛ چرا که من پس از نماز صبح می‌خوابم».[3]
در ارتباط با این دو روایت باید گفت؛
در روایت نخست، با توجه به شرایط فردی که گفت من بعد از انجام واجبات و مستحبات خوابم می‌گیرد، امام صادق(ع) به او فرمود: خواب بعد از نماز صبح و انجام‌دادن ذکرها و تعقیبات اشکال ندارد و حرام نیست. با توجه به این‌که سخن امام بعد از شنیدن مشکل مخاطب بوده، نمی‌توان این سخن را نوعی توصیه به خوابیدن دانست، بلکه تنها بر مجاز بودن آن دلالت دارد.
روایت دوم نیز -که امام رضا(ع) فرمود: من بعد از نماز صبح می‌خوابم- با توجه به گزارشی دیگر از زندگی حضرت -که در ذیل می‌آید- می‌تواند حمل بر ضرورت شود.
رجاء بن ابی‌ضحّاک می‌گوید: مأمون مرا فرستاد که علىّ بن موسى(ع) را از مدینه به خراسان نزد او آورم، و سفارش نمود که شخصاً مراقب و مواظب او باشم؛ و دستور داد که ایشان از راه بصره و اهواز و فارس حرکت دهم نه راه قم؛ شبانه روز هم از او جدا نشوم و محافظ او باشم تا وى را نزدش آورم؛ من پیوسته از مدینه تا مرو با او بودم و جدا نمی‌شدم، به خدا قسم احدى را ندیدم که از او متّقیتر نسبت به خداى تعالى باشد، و یا از او بیشتر یاد خدا باشد و ذکر خدا گوید؛ … و چون سپیده می‌دمید نماز به جاى آورده و در سجدهگاه خود می‌نشست و مشغول گفتن «سبحان اللَّه و الحمد اللَّه، و لا اله الّا اللَّه»، و تکبیر و صلوات بود تا آفتاب بدمد، سپس به سجده میرفت و در سجده بود تا آفتاب بالا آید، آن گاه برمی‌خاست …».[4]
جمع‌بندی دو روایت می‌تواند آن باشد که اگر چه بیدار ماندن در بین الطلوعین فضیلتش بیشتر است، و خوشا به سعادت کسانی که سحرها را به راز و نیاز با خدا مشغول‌اند و از خواب بین الطلوعین چشم‌پوشی می‌کنند، اما گاهی به جهت ضرورت، خواب بین الطلوعین نه تنها اشکال ندارد، بلکه در شرایطی می‌تواند واجب و لازم باشد. در همین راستا ممکن است امام رضا(ع) به جهت کار یا عذری که داشت و می‌دانست که نمی‌تواند آن شب را به مقدار کافی بخوابد؛ به فرد مراجعه کننده گفت که من فردا – و نه همیشه – بعد از نماز صبح می‌خوابم.
بنابر این خواب بین الطلوعین حرام نیست و شاید حتی در برخی موارد لازم باشد. به عنوان نمونه اگر فردی به دلایل موجه تا سحر بیدار بوده و فردایش نیز باید به اداره برود، یا معلم و استادی است که مسئولیت تعلیم و تربیت گروهی از دانش آموزان و دانشجویان با او است، و اگر بین الطلوعین را نخوابد به کیفیت کارش لطمه وارد می‌شود و حق الناسی بر عهده او می‌آید، در این‌گونه موارد اگر چاره‌ای جز خوابیدن در این زمان نداشته باشد، لازم است که بخوابد، و نباید به بهانه کراهت خواب در این هنگام، مرتکب حرامی بزرگ‌تر شود.
اما باید توجه داشت که نباید خوابیدن در این زمان به یک رویه و عادت برای افراد تبدیل شود و همان‌گونه که از روایات امام رضا(ع) نیز استفاده می‌شود، حضرتشان همواره در بین الطلوعین به مناجات پرداخته و تنها در موردی استثنایی در این زمان سر به بالین نهادند.
1. سالم بن ابی‌خدیجه می‌گوید: «شنیدم شخصى از امام صادق(ع) پرسید: من پس از نماز صبح ذکر خدا را می‌گویم، هر ذکر و دعایی که می‌خواهم انجام می‌دهم آنگاه مایلم پیش از طلوع آفتاب کمی بخوابم، ولى از این‌کار ناراحتم!(چاره چیست؟) امام(ع) از علت آن پرسید، و آن مرد ادامه داد: ناراحتم از این‌که خورشید از غیر مشرق طلوع کند.(قیامت برپا شود و یا وقت ظهور برسد!) امام فرمود: این چیز پوشیدهاى نیست! از همان جایى که فجر طلوع می‌کند، خورشید هم طلوع می‌کند! هنگامى که ذکر خدا را گفتى، بر تو باکى نیست که بخوابى».[2]
2. معمر بن خلاد می‌گوید: امام رضا(ع) براى کارى به دنبال من فرستاد. وقتى به حضور امام رسیدم، فرمود: برو، فردا بیا! و پیش از آفتاب نیا؛ چرا که من پس از نماز صبح می‌خوابم».[3]
در ارتباط با این دو روایت باید گفت؛
در روایت نخست، با توجه به شرایط فردی که گفت من بعد از انجام واجبات و مستحبات خوابم می‌گیرد، امام صادق(ع) به او فرمود: خواب بعد از نماز صبح و انجام‌دادن ذکرها و تعقیبات اشکال ندارد و حرام نیست. با توجه به این‌که سخن امام بعد از شنیدن مشکل مخاطب بوده، نمی‌توان این سخن را نوعی توصیه به خوابیدن دانست، بلکه تنها بر مجاز بودن آن دلالت دارد.
روایت دوم نیز -که امام رضا(ع) فرمود: من بعد از نماز صبح می‌خوابم- با توجه به گزارشی دیگر از زندگی حضرت -که در ذیل می‌آید- می‌تواند حمل بر ضرورت شود.
رجاء بن ابی‌ضحّاک می‌گوید: مأمون مرا فرستاد که علىّ بن موسى(ع) را از مدینه به خراسان نزد او آورم، و سفارش نمود که شخصاً مراقب و مواظب او باشم؛ و دستور داد که ایشان از راه بصره و اهواز و فارس حرکت دهم نه راه قم؛ شبانه روز هم از او جدا نشوم و محافظ او باشم تا وى را نزدش آورم؛ من پیوسته از مدینه تا مرو با او بودم و جدا نمی‌شدم، به خدا قسم احدى را ندیدم که از او متّقیتر نسبت به خداى تعالى باشد، و یا از او بیشتر یاد خدا باشد و ذکر خدا گوید؛ … و چون سپیده می‌دمید نماز به جاى آورده و در سجدهگاه خود می‌نشست و مشغول گفتن «سبحان اللَّه و الحمد اللَّه، و لا اله الّا اللَّه»، و تکبیر و صلوات بود تا آفتاب بدمد، سپس به سجده میرفت و در سجده بود تا آفتاب بالا آید، آن گاه برمی‌خاست …».[4]
جمع‌بندی دو روایت می‌تواند آن باشد که اگر چه بیدار ماندن در بین الطلوعین فضیلتش بیشتر است، و خوشا به سعادت کسانی که سحرها را به راز و نیاز با خدا مشغول‌اند و از خواب بین الطلوعین چشم‌پوشی می‌کنند، اما گاهی به جهت ضرورت، خواب بین الطلوعین نه تنها اشکال ندارد، بلکه در شرایطی می‌تواند واجب و لازم باشد. در همین راستا ممکن است امام رضا(ع) به جهت کار یا عذری که داشت و می‌دانست که نمی‌تواند آن شب را به مقدار کافی بخوابد؛ به فرد مراجعه کننده گفت که من فردا – و نه همیشه – بعد از نماز صبح می‌خوابم.
بنابر این خواب بین الطلوعین حرام نیست و شاید حتی در برخی موارد لازم باشد. به عنوان نمونه اگر فردی به دلایل موجه تا سحر بیدار بوده و فردایش نیز باید به اداره برود، یا معلم و استادی است که مسئولیت تعلیم و تربیت گروهی از دانش آموزان و دانشجویان با او است، و اگر بین الطلوعین را نخوابد به کیفیت کارش لطمه وارد می‌شود و حق الناسی بر عهده او می‌آید، در این‌گونه موارد اگر چاره‌ای جز خوابیدن در این زمان نداشته باشد، لازم است که بخوابد، و نباید به بهانه کراهت خواب در این هنگام، مرتکب حرامی بزرگ‌تر شود.
اما باید توجه داشت که نباید خوابیدن در این زمان به یک رویه و عادت برای افراد تبدیل شود و همان‌گونه که از روایات امام رضا(ع) نیز استفاده می‌شود، حضرتشان همواره در بین الطلوعین به مناجات پرداخته و تنها در موردی استثنایی در این زمان سر به بالین نهادند.