با توجه به علاقه و محبت حضرت علی (ع) به حضرت زهرا (س)، چگونه درنهج البلاغه از عدم علاقه به دنیا صحبت می کنند؟

آنچه در فرهنگ اسلامی و در سیره پیشوایان وجود دارد، ترک تعلق و دلبستگی به دنیا است و مقصود از آن علاقه به دنیا در حدی است که انسان را از یاد خدا باز بدارد و از او غافل سازد. به عبارت دیگر دنیا دوستی منفی، حب عرضی است؛ یعنی این که علاقه به دنیا و متعلقات آن هم عرض عشق و توجه به خدا قرار گیرد و عرصه را بر آن تنگ نماید. اما علاقه و حب طولی یعنی دوست داشتن دوستان خدا و دوست داشتن برای رضای او، در اسلام و سیره پیشوایان دین به عالی ترین شکل نمودار است. از این رو در روایت دوست داشتن زنان از شیوه پیامبران شمرده شده است و یا آمده است، مؤمن، زن و فرزند خود را دوست دارد. این دوستی در جهت رضای خداست و از این رو موجب تعلق و دلبستگی و یا ترک انجام وظایف الهی در برابر خواست زن و فرزند نمی شود. بنابراین دنیاگریزی امیرالمومنین، گریز از دوستی به گونه اول است و علاقه آن حضرت به پیامبر(ص) و حضرت زهرا(س) و فرزندانش از نوع دوم است.