برای رفع هراس جان دادن و شب اول قبر و قیامت، چه کنم؟

اگر انسان، مؤمن و با تقوا باشد و ره توشه آخرت را برگیرد، نه جان دادن هولی دارد و نه شب اول قبر هراسی و نه قیامت نگرانی دارد؛ از امام حسن(ع) پرسیدند: مرگ چیست که نسبت بدان نادانند؟ فرمود(ع): «اعظم سرور یرد علی المؤمنین»؛ «بزرگترین شادمانی که بر مومنان وارد می شود…»بحارالانوار، ج 6، ص 153.. خرم آن روز کزین منزل ویران بروم راحت جان طلبم از پی جانان بروم
بر هوای لب او ذره صفت رقص کنان تا لب چشمه خورشید درخشان بروم

همچنین امام صادق(ع) فرمودند: «القیامة عرس المتقین»؛ «قیامت زفاف و عروسی اهل تقوا است».همان، ج 7، ص 176. امام صادق(ع) فرمودند: «اذا مات المومن، شیعه سبعون الف ملک الی قبره فاذا ادخل قبره، اتاه منکر و نکر، فیقعدانه و یقولان له: من ربک؟ و ما دینک؟ و من نبیک؟ فیقول: ربی الله و محمد نبی و الاسلام دینی. فیفسحان له فی قبره مدبصره و یاتیانه بالطعام من الجنة، و یدخلان علیه الروح والریحان و ذلک قوله عزوجل: «فاما ان کان من المقربین فروح و ریحان» یعنی، فی قبره «و جنة نعیم» یعنی فی الاخره»؛ «هرگاه مؤمن بمیرد، هفتادهزار فرشته؛ او را تا قبرش تشییع می کنند؛ سپس وقتی در قبر داخل می شود، نکیر و منکر به سراغش آمده، در کنارش نشسته و به او می گویند: پروردگارت کیست؟ و دینت چیست؟ و پیغمبرت کیست؟ جواب می دهد: پروردگارم خدا و محمد(ص) پیغمبرم و اسلام دینم است. [پس آن گاه ]قبرش را برایش به وسعت شعاع بصرش می گشایند و به سویش از بهشت طعام می آورند و روح و ریحان بر او وارد می سازند و آن همان قول خداوند عزوجل است که در قرآن کریم فرمود: «اما اگر از مقربان باشد روح و ریحان برایش می باشد»، یعنی، در قبرش چنین چیزی است. اما در آخرت او داخل در «بهشت همیشه پرنعمت» است».همان، ج 6، ص 222، روایت 22.
بنابراین، کسی که قبرش روح و ریحان و آخرتش رضوان پر نعمت فراوان است، نه هولی دارد و نه هراسی. آری اگر نگرانی و ترس از لحظه جان دادن و بعد از آن باعث تلاش و جدیت در جهاد با نفس و ترک گناه و تحصیل ایمان و تقوا و تقرب شود و انسان را تحریک به عمل صالح کند، بسیار ترس خوبی است. همان گونه که در جبهه و مقابله با دشمن قدار، رزمنده واقعی، آمادگی رزمی کافی فراهم می سازد؛ مومن واقعی نیز برای قبر و قیامت خود، توشه فراهم می کند.