این آرامگاه، در شهرستان دشتی، بخش کاکی، دهستان چغابور، ضلع غربی روستای بادوله و در میان قبرستان عمومی قرار دارد. فاصله بقعه تا و کاکی در جنوب ۵ کیلومتر است و روی طول جغرافیایی ۵۱ درجه و30 دقیقه و عرض جغرافیایی ۲۸ درجه و ۲۴ دقیقه و در ارتفاع ۵۰ متری از سطح دریا واقع شده است.
 
مدفون در این مکان، سید سراج الدین از سادات مهر فارس است. در نسبش قول واحدی وجود ندارد. برخی وی را از نوادگان امام سجاد علیه السلام و عده ای دیگر، از اعقاب حضرت موسی بن جعفر علیه السلام می دانند. علت دفن وی در بادوله، دقیقا معلوم نیست. برخی می گویند برای تبلیغ و ارشاد مردم بوده و بعد از سفری که به مگه یا کربلا می رود، بر اثر بیماری فوت می کند و در زمینی معروف به «زیارت» که ملک خودش بوده، دفن می شود. عده ای نیز می گویند که وی به همراه خواهرش بعد از انجام مناسک حج و هنگام بازگشت به مهر، در میانه راه مریض و در بادوله جان به جان آفرین تسلیم می کنند.
 
محبان اهل بیت (علیهم السلام) ، بعد از غسل و کفن، هر دو را در کنار هم، در غرب بادوله – و در زمینی که اکنون معروف به زیارت و قسمتی از آن قبرستان و گلزار شهداست – دفن و بعد از مدتی روی قبور آنان، اتاقی گلی احداث و سپس زمینی معروف به امام حسینی که قبلا به آن مرموچی(marmuchi) می گفتند، وقف آنها می کنند.
 
اتاق گلی سید سراج الدین، بعد از چند نوبت مرمت، سرانجام بیش از دو دهه پیش تخریب شده و به جای آن، اتاق کنونی با هزینه فردی خیر از اهالی روستا و نیز نذورات مردمی، ساخته می شود. این اتاق، از جنس سنگ لاشه و گچ و به ابعاد تقریبی 4 در6  متر است. دیوارها از داخل و خارج با گچ اندود شده و کف مقبره مفروش به موکت است. دارای دو در است و در اصلی آن آهنی، در سمت مشرق، و فرعی آن چوبی و در ضلع جنوبی قرار دارد.
 
بقعه، دارای گنبدی عرقچینی به رنگ سبز است. قبر سید سراج الدین، تقریبا در زیر گنبد قرار گرفته و روی آن صندوقی آهنی که با پارچه ای سبز پوشیده شده، دیده می شود. به خاطر وجود صندوق مزبور، سنگ قبری دیده نشد. با وجود این، برخی مطلعان می گویند که قبلا سنگ قبری با خطوط ناخوانا داشته است.
 
در گورستان اطراف بقعه، چند سنگ قبر قدیمی با خطوط کوفی وجود دارد که صاحبان آنها به علت ساییدگی خطوط روی قبر، معلوم نیست. در ضلع غربی گورستان، چند قبر قدیمی و بی نام و نشان وجود دارد که بومیان به آنها عبادالله می گویند. بنا به نقل مرحوم شیخ باقر بن شیخ محمد، از این قبور امور خارق العاده مشاهده شده است.
 
بقعه سید سراج الدین، از قدیم الایام مورد توجه مردم بادوله بوده و خواص و عوام به آن معتقدند و در سختی های احوال، از روح مطهر صاحب آن استمداد جسته و از خداوند متعال قضای حوائج خود را در آن مکان شریف خواستار می شوند.
 
بنا به نقل شفاهی، در ایام گذشته هر وقت باران تأخیر داشت، اهالی روستا با دعوت از روضه خوان شهیر دشتی مرحوم مشهدی عبدالرضا صابری بن زایر احمد خورموجی، به بقعه می رفتند و در آنجا با قربانی کردن و روضه خواندن و نیز اقامه نماز باران، با واسطه قرار دادن سید سراج الدین، از خدا، طلب باران می کردند. بنا به گفته معتمدین روستا، بعد از انجام این مراسم و در اندک زمانی بارندگی شروع میشد.
 
 منابع:
1. سازمان جغرافیایی نیروهای مسلح، فرهنگ جغرافیایی آبادی های کشور جمهوری اسلامی ایران، ج ۱۱۱(خورموج)، ص ۱۵.
2. گفتگو با حاج غلام دهار، ساکن بادوله، مطلع، مورخ ۱۳۸۶/6/26
٣. گفتگو با شیخ مهدی مشایخ بن شیخ محمد، مطلع، ساکن بادوله، مورخ ۱۳۸۱/4/2
۴. گفتگو با سید عبدالحسن پویان، ۶۰ ساله، ساکن بادوله، مورخ ۱۳۸۶/6/28
5. گفتگو با حاج غلامرضا فاتحی مجرد، مطلع و معمر، ساکن بادوله، مورخ ۱۳۹۰/1/26
6. مشاهدات نگارنده، مورخ ۱۳۸۴/1/11
 
منبع: زیارتگاه‌های استان بوشهر، دفتر سوم، غلامحسین هادی نژاد دشتی، انتشارات وثوق، چاپ اول، قم، 1388ش، صص 53-50