بهار و نوسازی خویشتن!

فصل های سال هر

کدام زیبایی خاص خودش را دارد اما در میان چهار فصل زندگی، بهار یک زیبایی، طراوت،

بالندگی و زندگی و سرزندگی ویژه ای دارد.

بارش باران حیات

و رویش را در کره خاکی به ارمغان می آورد رویش سبزه وگل وبرگ و شکوفه نشان آغاز

مجدد زندگی طبیعت است. پیدایش سبزه و شکوفه، پوشش عریانی و زشتی و مرگ زمین است. چه

زیباست آن زمان که زمین خسته از سرما و برف و عریانی و سوزناکی، به سبزی و شکوفایی

و زندگی می نشیند و نشانه های حیات دیگر را به بار می نشاند. چه زیباست آن هنگام که

شبنمبر روی لاله سرخ جاری می شود و بلبل بر شاخساز به ستایش معشوق می آغازد.

و چه زیباست

زمانی که زمین فرارسیدن نوسازی را فریاد می زند. اگر در کلام نورانی پیامبر

رحمت(صلی الله علیه و آله) دیدار بهار، یادآوری رستاخیز سفارش شده است، هشدار

زیبایی است.

اگر در سخن ائمه

علیهم السلام در تفسیر آیه شریفه «اعْلَمُوا أَنَّ اللّهَ یُحْیِ اْلأَرْضَ

بَعْدَ مَوْتِها … ؛ بدانید که خدا زمین را پس از مرگش زنده مى گرداند به

راستى آیات [خود] را براى شما روشن گردانیده ایم باشد که بیندیشید.»(حدید/17) به

زنده نمودن دل و جان انسانها، اشارت رفته است. چه پیام حیات بخشی است.

راستی اگر قرار

می شد که انسان های گنهکار، نتوانند دوباره به خویشتن خویش برگردند و امکان نوسازی

برای آنان مهیا نمی شد، زندگی چه سخت و طاقت فرسا می شد و اگر نظام تکوین به هشدار

پیاپی بیداری و رویش و پوشش نمی پرداخت افسردگی و خستگی و سستی و غمزدگی، رمقی برای

عاصیان و ناسیان باقی نمی گذارد.

چه بسیار کسانی

که از گناه خسته شده اما از رهایی از آن ناامیدند و چه بسیار آنانی که مشتاق بازگشت

به خویشتن اند اما راه آن را نمی دانند. چه بسیار از خستگان و غمزدگان که از خویشتن

خویش دلزده و رمیده اند ولیکن رامش و آرامش را نجسته اند!!

آری، بهار که

آغاز زندگی طبیعت است، آغاز حیات جان و روان نیز هست. می توان با بارش اشک ندامت،

دل را آبیاری کرد، همیشه حیات به آب نیازمند است و حیات معنوی نیز گریزی و گزیری از

آن ندارد.

راه رسیدن به

نوسازی خویش، از بارش باران چشم ها‌، از چشمه دل آغاز می شود و همیشه با خود گفته

ام که تا چشمه دل نجوشد، چشم ها نبارد. اگر در کلام نورانی پیشوایان علیهم السلام

آمده است که چشمها نمی خشکد مگر اینکه دل ها قساوت یافته باشند و دلها قساوت پیدا

نمی کنند مگر اینکه گناه فراوان شده باشد (ما جفت الدموع الا لقسوه القلوب و ما قست

القلوب الالکثره الذنوب) پس باید خشکی جان را با بارش اشک بر پهندشت گونه ها درمان

کرد. آری اشک واژه ها مبارکی است که سرمایه زندگی رستگاران و وارستگان است که باز

بارها گفته ام: که دل شستگان شایستگانند. تا به شستشوی خانه دل دست نیازید و تا به

آبیاری مزرعه دل نپردازید از برداشت در مرامی دیگر خبر نیست.

پس نخست گام

نوسازی، بارش اشک ندامت و رویش جوانه های امید به زندگی مجدد است که در آموزه های

دینی ناامیدی بزرگترین گناه شمرده می شود.

آری! ناامیدی

سلاح شیطان است تا راه بازگشت را ببندد. «قُلْ یا عِبادِیَ الَّذینَ أَسْرَفُوا

عَلى أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللّهِ إِنَّ اللّهَ یَغْفِرُ

الذُّنُوبَ جَمیعًا؛ بگو ای بندگانم که زیاده بر خویشتن ستم روا داشته اید از

رحمت الهی نومید نباشید چرا که خداوند همه گناهان را می بخشد که او آمرزگار مهربان

است.»(زمر/53)

اگر راهی جهت

عبور از آلودگی و روشی برای پیراستن جان وجود نمی داشت احساس گناه غالب می شد و

موجب افسردگی روانی می شد و چه بسا زمینه اقدام به گناه بیشتر را فراهم می کرد.

در قرآن کریم و

روایات متعدد از معصومان، توبه از گناه بسیار سفارش شده است و توبه حقیقی را به

منزله پیراشته شدن از همه آلودگی ها شمرده و حتی در برخی تعابیر زیبا آمده است که

بدیها را در توبه حقیقی به خوبی ها تبدیل می سازند. یعنی نه تنها خداوند متعال با

توبه بدیها را می پوشاند: «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا تُوبُوا إِلَى اللّهِ

تَوْبَةً نَصُوحًا عَسى رَبُّکُمْ أَنْ یُکَفِّرَ عَنْکُمْ سَیِّئاتِکُمْ؛

ای مؤمنان به درگاه خداوند توبه ای خالصانه کنید چه بسا پروردگارتان گناهان تان را

از شما بزداید. بلکه با بازگشت صحیح خداوند بدیها و زشتی ها را به نیکی مبدل می

سازد.» (تحریم/8)

«إِلاّ مَنْ

تابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ عَمَلاً صالِحًا فَأُوْلئِکَ یُبَدِّلُ اللّهُ

سَیِّئاتِهِمْ حَسَناتٍ وَ کانَ اللّهُ غَفُورًا رَحیمًا؛ مگر کسی که توبه کند

و ایمان ورزد و عملی صالح پیشه کند که اینان کسانی هستند که خداوند سیئات آنان را

به حسنات بدل می کند.» (فرقان/70)

بی تردید برای

نسل امروز این پدیده بیشتر باورکردنی است چرا که خود می بینند زباله ها و

دورانداختنی زیانبار خانه ها را با بازیافت، به کالای فروشی و قابل استفاده تبدیل

می کنند و آن زباله کثیفی که اگر چند روزی جمع آوری نشود جان و حیات را برای انسان

ها و موجودات دیگر تهدید می کند و آسیب می رساند و به وسیله ای قابل استفاده تغییر

کرده که برای تهیه آن باید هزینه پرداخت … .

آری اگر انسان با

آب توبه به نوسازی خویش بپردازد و با اشک ندامت موجب رویش روح بندگی و عبادت گردد

چرا که عارفان و عالمان راه یافته و واصل بسیار گفته اند: پیراستگی از بدیها و

گناهان آن گاه آراستگی به خوبیها و عبادات و سپس وارستگی و رستگاری.

پس جان های آلوده

به گناه امیدوار باشند که راه نوسازی شخصیت خویش، با بازگشت از بدیها و زشتی ها و

آلودگی هاست و بارش باران اشک بر عرصه دل و چهره جان و گونه ها موجب رویش،‌ جوانه

امید و طراوت و شادابی باطنی و حقیقی و حیات طیبه خواهد شد و آراستگی به بندگی، شرط

استمرار و دوام آن حیات طیبه است.

زندگی تان همیشه

بهاری باد، سرسبز، پربارش و بانشاط و امید

… .