پندهاي اخلاقي حضرت آيت الله العظمي بهجت (قدس سره)
 

«اگربدانيم اصلاح امورانسان ،به اصلاح عبادت و دررأس آنها نمازاست ،کارتمام است.
*درخلوتمان با خدا،تضرعماتمان ،توبه مان ؛نمازهايمان،عباداتمان؛،مخصوصاً دعاي شريف «عظم البلاء و برح الخفاء»را بخوانيم ،از خدا بخواهيم برساند ؛صاحب کار را،با او باشيم .حالا اگررساند ،رساند؛اگر نرساند ،دورنرويم از کنار او،از رضاي او دور نرويم ،او مي بيند ،او مي داند حرف هايي که ما به همديگرمي زنيم،او عين الله الناظره است و جلوترازماها مي شنود حرف ما را .
*بالاترين ذکر به نظرحقير،ذکرعملي است يعني ترک معصيت در اعتقاد ودرعمل،همه چپز محتاج به اين است و اين محتاج به چيزي نيست و مولد خيرات است.
*سجده طولاني ازعباداتي است که کمر شيطان را مي شکند ،اما کسي که سجده ي طولاني انجام مي دهد بايد،بعد جلوي آينه بايستدو ببيند جاي مهر،جلوي پيشاني اش نقش بسته يا نه؟اگر نقش بسته مقداري بمالد تا ازبين برود و مبتلا به صفت رذيله ي ريا نشود.
*اين احساس لذت درنماز يک سري مقدمات درخود نماز،آنچه بيش ازنماز و درخارج از نمازبايد مورد ملاحظه باشد و عمل شود اين است که انسان گناه نکند و قلب را سياه و دل را تيره نکند .معصيت روح را مکدر مي کند و نورانيت دل رامي برد.درهنگام نماز انسان بايد زنجير و سيمي دور خودش بکشد تاغيرخدا داخل نشود.يعني فکرش را از غيرخدا منحرف کندو توجهش به غير خدا مشغول نشود و اگربه طورغيراختياري ،توجهش به جايي منحرف شد،به محض التفات پيدا کردن،بايد قلبش را ازغير خدا،منحرف کند.
*بايد زبان را کنترل کنيم و بيست و چهار ساعت فکر کنيم و يک ساعت صحبت کنيم.يعني بيست و چهار ساعت بايد تأمل و انديشه داشته باشيم و يک ساعت صحبت کنيم بلکه شايد يک ساعت هم زياد باشد.
*کوچک و بزرگ بايد بدانيم راه يگانه براي سعادت دنيا و آخرت،بندگي خداي بزرگ است و بندگي درترک معصيت است در اعتقادات و عمليات (افعال)
*اهم آداب زيارت اين است که بدانيم بين حيات معصومين عليهم السلام و مماتشان هيچ فرقي وجود ندارد.
*اگرکسي مقيد باشد نمازها را اول وقت بخواند به جايي که بايد برسد مي رسد.
*براي دوري از ريا«با عقيده کامل اکثار حوقله گفتن (زياد گفتن ذکرلاحول و لا قوه بالله العلي العظيم).
براي درمان عصبانيت :«با عقيده کامل زياد صلوات فرستادن»
*درمان وسواس :«اکثارتهليل درمان وسوسه است»(زياد لا اله الا الله گفتن)
*«نماز به منزله ي کعبه و تکبيره الاحرام پشت سرانداختن همه چيزغيرخدا و داخل شدن درحرم الهي است.و قيام به منزله ي صحبت دو دوست ،و رکوع ،خم شدن عبد درمقابل آقاست،و سجده نهايت خضوع و خاک شدن و عدم شدن در مقابل اوست.وقتي که عبد درآخر نماز از پيشگاه مقدس الهي ،باز مي گردد ،اولين چيزي که سوغات مي آورد،سلام از ناحيه ي اوست.»
*«چاره اي نيست ازاينکه بايد به سوي خدا برويم،اگربه سوي خدا نرفتيم ،موانع هم اگر رفع بشود،موقتاً رفع مي شود ،دائماً رفع نمي شود .تا خودمان را اصلاح کنيم و با خدا ارتباط نداشته باشيم ،با نمايندگان خدا ارتباط نداشته باشيم ،کارمان درست نمي شود .امروز تا فردا،تا پس فردا،اين که کار نشد.تا رابطه با ولي عصرامام زمان (عج)قوي نشود ،آيا کارما درست مي شود بدون اصلاح نفس؟»
*«عرض مي کنم که غرض ازخلق ،عبوديت است (و ما خلقت الجن و الانس الا ليعبدون)(1)و حقيقت عبوديت ،ترک معصيت است و اعتقاد که عمل قلب است و در عمل جوارح،و ترک معصيت حاصل مي شود و به طوري که ملکه مشخص بشود مگربا دوام مراقبه و ياد خدا در هرحال و زمان و مکان و در ميان مردم و درخلوت».
منبع:نشريه قدر ،شماره20.