بیان نمودن برخی فرازها از دعاها که مخصوص انسانهای کامل است را چگونه بیان کنیم؟

اظهار مطالبی مانند »صبرت علی عذابک فکیف اصبر علی فراقک« و … فقط زیبنده کسانی همچون امیر المؤمنین (علیه السلام) است. ابراز چنین مطالبی برای ما بسیار دور از واقع است. با وجود آن، این گونه مطالب در دعاهای مأثوره زیاد به چشم می‌خورد. اگر بخواهیم این مطالب را با قصد انشاء و حکایت از حال خودمان بگوییم، دروغ است و به خدا دروغ گفتن بسیار زشت تر از دروغ گفتن به خلق اوست. بنا بر این، در اینگونه دعاها باید قصد حکایت داشته باشیم، مثلاً، آن چه را حضرت علی (علیه السلام) انشا فرموده و در پیشگاه الهی عرض کرده ما آن را به قصد حکایت نقل کنیم، نه آن که آن مطلب را از خود انشاء نماییم چون انشای این مطالب از ما متمشی نمی‌شود. یا آنکه قصدمان این باشد که از خدا بخواهیم چنین معرفتی به ما هم عطا کند که صلاحیت چنین سخنانی داشته باشیم.بر درگاه دوست،آیت الله مصباح یزدی