خوشرويي و متبسم بودن سيره معصومين ما بوده ، و در آموزه هاي ديني ما جايگاه ويژه دارد .در تعليمات و اخلاق اسلامي به مسلمانان توصيه مي شود که با رويي گشاده و متبسم با همديگر برخورد کنيد .
مردي به پيامبر اکرم (ص) عرض کرد: مرا وصيتي بفرما آن بزرگوار فرمودند تا مردم دوستي کن تا دوستت بدارند و اگر دوستي را تشنه محبت احساس کردي قلب او را به دلو محبت سيراب کن وبا چهره گشاده بر او روي آور.
امام باقر(ع) مي فرمايد: خوش رويي و گشاده رويي خاستگاه محبت و نزديکي به خداوند ، و اخم و ترشرويي خاستگاه دشمني و دوري از خداوند است . امام علي بن موسي الرضا (ع) مي فرمايد: کسي که به روي دوست مومنش لبخند بزند خداوند در کارنامه او حسنه مي نگارد و هر که را خداوند برايش حسنه بنويسيد عذاب نمي کند .
امام باقر(ع) فرموند : لبخند مرد بر چهره دوست و برآوردن خار از دل او در شمار حسنات است .
به قول سعدي عليه رحمه :

به شيرين زباني تو لطف و خوشي
تواني که پيلي به مويي کشي
به شيرين زباني توان برد گوي
که پيوسته تلخي برد تند خوي

شادبودن در برخوردها و ملاقت ها و خندان و با تبسم روبرو شدن در ارتباطات از خصلت هاي پسنديده اي است که هم اظهار شادي و نشاط است و هم در طرف مقابلايجاد شادماني و نشاط مي کند.در مقابل تند خويي و عبوس بودن در برخوردهاي اجتماعي که مي تواند ناشي از تکبر و غرور باشد ازصفات ناپسند و نکوهيد ه انسان است . خنده و تبسم مي تواند در محيط خانواده و کار ايجاد شادي کرده و از خستگي و افسردگي بکاهد و در نتيجه در رونق کار و فعاليت و بالا بردن ميزان تلاش و حاصل کار هم موثر است

اگر حنظل خوري از دست خوشروي
به از شيريني از دست ترشروي

خنده در از بين بردن ناراحتي ها و کدورت ها موثر است و از اين طريق کنيه جاي خود را به دوستي و محبت مي دهد.
امام علي (ع) براي خنديدن و خنداندن بچه هاي يتيم بيش از خوراک و پوشاک آنها عنايت داشتند و دربعضي از ملاقات ها و هنگام ترسيدگي به خانواده فقرا و مخصوصاً يتيمان سعي داشتند با حرکات مختلف و شوخي هاي زيبا بچه هاي يتيم را بخندانند. درباره يکي از اين صحنه ها قنبر مي گويد: امام (ع) به صورتهاي مختلف تلاش مي کند بچه ها را به خنده وادارد علت را پرسيدم. امام علي (ع) فرمودند: وقتي وارد خانه شدم بچه ها گريه مي کردند دوست دارم وقتي از خانه خارج مي شوم خندان باشند .
در توصيف پيامبر اکرم (ص) نوشته اند : « انه کان کثيرالتبسم و کان افکه الناس؛ پيامبر اغلب تبسم بر لب داشت تو از همه بيشتر شوخي و مزاح مي کرد .

خنده درماني

در لذا بخشي و تاثير خنده و تبسم بررفع درد و تسکين آلام روحي ترديدي نيست . بعضي از دانشمندان علم روانشناسي درباره ي آثار و خواص خنده و تبسم و تاثير آن بر درمان بيماري ها مطالب مبسوطي دارند .
نورمن کازينز در کتاب تشريح يک بيماري اشاره مي کند که چگونه براي از سرگيري يک زندگي سالم و طبيعي با بيماري فلج مبارزه کرده است . وي معتقد است که خنده داروي اصلي او بوده است وي مي نويسد: توجه جدي او به زندگي باعث بدتر شدن بيماري اش شده بود و نتيجه گرفته است که ازطريق خنده مي تواند وضعيت معکوس را به وجود بياورد . وقتي که مي خنديم همه چيز به نفع جسم و ذهن ما پيش مي رود . اندرفيني که در مغز تخليه مي شود به ما احساس تنفسي درست مانند زماني مي شود که به ورزش دو پرداخته ايم .
خنده درد را تسکين مي دهد ما تنها زماني مي توانيم بخنديم که آسوده خاطر باشيم و هر چه ميزان اين آسودگي بيشتر باشد درد را کمتر احساس خواهيم کرد.
منبع: کتاب نشاط در اسلام
/خ