تحجر گرایی

«تحجّر» همان قشری گری و واپس گرایی است. تحجّر یعنی دادن رنگ تقدّس، اطلاق و جاودانگی به برداشت های محدود و ناقص بشری و مقدم داشتن عادات فکری و عاطفی بر منطق و حقیقت. «تحجّر این است که کسی که می خواهد کار بزرگی با این عظمت [انقلاب اسلامی] را انجام دهد، نتواند نیازهای زمان و لوازم هر لحظه لحظه ی زندگی یک ملت را از قرآن بشناسد و بخواهد در یک وضعیت ایستا و بدون انعطاف حکم نماید و کار کند و پیش برود. این امکان پذیر نیست. معنای تحجّر آن است که کسی که می خواهد از مبانی اسلام و فقه اسلام، برای بنای جامعه استفاده کند، به ظاهر احکام اکتفا کند و برای نیاز یک ملّت و یک نظام و یک کشور ـ که نیاز لحظه به لحظه است ـ نتواند علاج و دستور روز را نسخه کند و ارائه بدهد، این بلای بزرگی است»(مقام معظم رهبری، روزنامه جمهوری اسلامی، 17/3/1376).
اسلام گرایان متحجّر کسانی هستند که جلوی نفوذ اسلام و مسلمین را در جامعه می گیرند و به نام اسلام، به اسلام ضربه می زنند به تعبیر امام(ره) اینان سد راه پیشرفت و حرکت های اصلاح طلبانه می شوند(امام خمینی(ره) و حکومت اسلامی، روحانیت، اجتهاد و دولت، نشر مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام(ره)، چاپ اول، 1378).
مؤلفه های ذیل را می توان جهت تشخیص اسلام گرایان متحجّر نام برد:
1ـ عدم توجه به موارد مبتلا به جامعه و نیازهای روز.
2ـ غرق شدن در مسائل اخروی و عدم توجه به شئونات دنیا و نیازها و مقتضیات زمان و مکان.
3ـ کج فهمی از مفاهیم اصیل دینی مانند قائل شدن به جدایی دین از سیاست و… یکی از مصادیق بارز اسلام گرایان متحجر، انجمن حجتیه می باشد.