قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
بدون تردید، افعال خارق العاده اى وجود دارد که یا ما آن را خود دیده ایم، یا به حد زیادى براى ما نقل شده که به آن یقین پیدا کرده ایم. برخى از اینها مستند، به اسباب عادى است که از چشم حسّى ما خارج است؛ مانند کسى که دارویى به بدن خود مالیده، داخل آتش مى شود و نمى سوزد. اما بعضى از آنها مستند به هیچ سببى از اسباب طبیعى و عادى نیست؛ مانند خبر دادن از غیب، ایجاد محبت و یا دشمنى، بیمار کردن، شفا بخشیدن و برخى کارهایى که مرتاض ها نیز انجام مى دهند. اما این گونه کارها – با اختلافى که در نوع آنها هست – مستند به قوّت اراده و شدت ایمان به تأثیر «اراده» است؛ چرا که اراده، تابع علم و ایمان قلبى است و توجه ایمان آدمى به تأثیر اراده هر چه بیشتر باشد، اراده هم مؤثرتر مى شود. شدت قوت اراده هم متوقف بر انجام دادن اعمالى است که هر دین و مذهبى، بر اساس نگرش خویش به پیروان خود دستور مى دهد.
گفتنى است انجام دادن یک سلسله اعمال خاص توسط مرتاض، نَفْس را از علل و اسباب خارجى، مأیوس ساخته به طورى که مستقل و بدون استمداد از اسباب طبیعى، مى تواند کارى انجام دهد.
به هر روى، اثر ریاضت این است که براى نفس، حالتى حاصل مى شود که مى فهمد، مى تواند مطلوب را انجام دهد؛ یعنى، هنگامى که ریاضت به طور کامل انجام گرفت، نفس طورى مى شود که اگر مطلوب را اراده کند، حاصل مى شود. مثل اینکه روح را براى کودکى در آینه احضار نماید، یا مدت زمان مدیدى، گرسنه باشد، یا روى آب راه رود و …در این باب نگا: المیزان، ج 1، صص 365 – 363 و ج 6، صص 272 – 275..
در اینجا تذکر چند مطلب بایسته است:
1. این مطالب واقعیت دارد.
2. خداوند بر اساس مکانیسمى که در نفس آدمى قرار داده است، او را توانا نموده که بر اثر اعمالى، به لایه هایى از نیروى نفس خویش دست یازد.
و این یکى از سنت هاى الهى است که هر فعالیتى، نتیجه خاص خودش را داشته باشد.
3. نظر دین به این اعمال – که گاهى تحت عنوان عرفان عملى و سلوک عرفانى مطرح مى شود – یک نظر استقلالى نیست؛ بلکه نظر آلى و طریقى است؛ زیرا معلوم است که ذائقه دین، راضى به این نیست که مردم به امرى سرگرم باشند که ربطى به معرفت خداوند متعال و عبادت او ندارد.
دینى که مى گوید: «إِنَّ الدِّینَ عِنْدَ اللَّهِ الْإِسْلامُ» ؛ آل عمران (3)، آیه 19. (در نظر خدا، دین عبارت است از تسلیم) چطور ممکن است راضى شود مردم عبادت و معرفت خداوند را کنار گذاشته و تنها به ریاضت نفس – آن هم براى رسیدن به یک سلسله نتایج غیر عبادى و خدایى – بپردازند؟ متأسفانه برخى با این عمل، دین را از مجراى اصلى خویش دور ساخته و عرفان دینى را به مثابه دکه اى براى جمع کردن مرید و اشتغال به یک سلسله اعمال تبدیل کرده اند.
گفتنى است انجام دادن یک سلسله اعمال خاص توسط مرتاض، نَفْس را از علل و اسباب خارجى، مأیوس ساخته به طورى که مستقل و بدون استمداد از اسباب طبیعى، مى تواند کارى انجام دهد.
به هر روى، اثر ریاضت این است که براى نفس، حالتى حاصل مى شود که مى فهمد، مى تواند مطلوب را انجام دهد؛ یعنى، هنگامى که ریاضت به طور کامل انجام گرفت، نفس طورى مى شود که اگر مطلوب را اراده کند، حاصل مى شود. مثل اینکه روح را براى کودکى در آینه احضار نماید، یا مدت زمان مدیدى، گرسنه باشد، یا روى آب راه رود و …در این باب نگا: المیزان، ج 1، صص 365 – 363 و ج 6، صص 272 – 275..
در اینجا تذکر چند مطلب بایسته است:
1. این مطالب واقعیت دارد.
2. خداوند بر اساس مکانیسمى که در نفس آدمى قرار داده است، او را توانا نموده که بر اثر اعمالى، به لایه هایى از نیروى نفس خویش دست یازد.
و این یکى از سنت هاى الهى است که هر فعالیتى، نتیجه خاص خودش را داشته باشد.
3. نظر دین به این اعمال – که گاهى تحت عنوان عرفان عملى و سلوک عرفانى مطرح مى شود – یک نظر استقلالى نیست؛ بلکه نظر آلى و طریقى است؛ زیرا معلوم است که ذائقه دین، راضى به این نیست که مردم به امرى سرگرم باشند که ربطى به معرفت خداوند متعال و عبادت او ندارد.
دینى که مى گوید: «إِنَّ الدِّینَ عِنْدَ اللَّهِ الْإِسْلامُ» ؛ آل عمران (3)، آیه 19. (در نظر خدا، دین عبارت است از تسلیم) چطور ممکن است راضى شود مردم عبادت و معرفت خداوند را کنار گذاشته و تنها به ریاضت نفس – آن هم براى رسیدن به یک سلسله نتایج غیر عبادى و خدایى – بپردازند؟ متأسفانه برخى با این عمل، دین را از مجراى اصلى خویش دور ساخته و عرفان دینى را به مثابه دکه اى براى جمع کردن مرید و اشتغال به یک سلسله اعمال تبدیل کرده اند.