تهور و شجاعت-تهور و ترس

تهوّر افراط در شجاعت است و معنای آن خودداری نورزیدن از چیزهایی است که باید از آن ها پرهیز کرد و انداختن خود در امور خطرناکی است که عقلاً و شرعاً ممنوع می باشد و در مقابل آن جُبن (ترس و خوف) است که تفریط در شجاعت است و معنایش پرهیز کردن و دوری گزیدن از چیزی است که نباید از آن پرهیز و خودداری کرد و ضد این دو صفت که نقطه ی تعادل بین این دو است، شجاعت است که از بالاترین صفات کمالی و بالاترین ملکات نفسانی است. مثلاً کسی که بدون مجهز شدن به ابزار لازم اقدام به کار خطرناکی می کند، مثلاً در میدان جنگ بدون در دست گرفتن اسلحه و ادوات جنگی روز به مقابله با دشمن می رود و فنون و رموز و آداب جنگ را نمی آموزد و به دنبال کسب اطلاعاتی از نحوه استقرار دشمن و آرایش جنگی او نمی باشد و نسبت به کمین و حیله او بی توجه است، این حالت را تهوّر و این فرد را متهوّر می گویند. ولی در همین مثال اگر کسی با مطالعه و بصیرت از حیله های دشمن و فنون جنگ آگاه باشد و جنبه های ایمنی را رعایت بنماید و مواظب باشد در کمین دشمن نیفتد و با زیرکی و هوشیاری به مصاف دشمن رود و رشادت و جانبازی بنماید، این فرد شجاعی است و نیز در همین مثال اگر کسی از روبه رو شدن با دشمن بهراسدا و از مقابله با او هراس به دل راه دهد و عقب نشینی از روی ترس و بیم داشته باشد، این فرد ترسو (جبان) می باشد.