جاودانگی امام علی(ع)

علی اگر رنگ خدایی نمی داشت و مردی الهی نمی بود، فراموش شده بود. تاریخ بشر قهرمان های بسیار سراغ دارد: قهرمان های سخن، قهرمان های علم و فلسفه، قهرمان های قدرت و سلطنت، قهرمان میدان جنگ، ولی همه را بشر از یاد برده است و یا اصلاً نشناخته است. اما علی نه تنها با کشته شدنش نمرد، بلکه زنده تر شد. خود می گوید:«هَلَکَ خُزّانُ الاَمْوالِ وَهُمْ اَحْیاءٌ وَ الْعُلَماءُ باقونَ ما بَقِیَ الدَّهْرُ، اَعْیانُهُمْ مَفْقودَةٌ وَاَمْثالُهُمْ فِی الْقُلوبِ مَوْجودَةٌ؛ (نهج البلاغه، حکمت 139.) گردآورندگان دارایی ها در همان حال که زنده اند مرده اند و دانشمندان (علمای ربانی) پایدارند تا روزگار پایدار است. جسم های آنها گمشده است اما نقش های آنها بر صفحه دلها موجود است».
درباره شخص خودش می فرماید:
«غَداً تَرَوْنَ اَیّامی وَیُکْشَفُ لَکُمْ عَنْ سَرائِری وَتَعْرِفونَنی بَعْدَ خُلُوِّ مَکانی وَ قِیامِ غَیْری مَقامی؛(نهج البلاغه، خطبه 149.) فردا روزهای مرا می بینید و خصایص شناخته نشده من برایتان آشکار می گردد و پس از تهی شدن جای من و ایستادن دیگری به جای من، مرا خواهید شناخت».
مجموعه آثار شهید مطهری ج14 ـ جاذبه و دافعه علی(ع) صفحه238 الی.