۱۳۹۳/۰۴/۰۷
–
۶۶۰ بازدید
سلام! ببخشید شهرت گناه داره؟ مثلا من تا دوسال پیش که دوست داشتم دندون پزشک بشم، واسم معروف شدن معمولی بود و اصلا مهم نبود. اما خب یه سلسله اتفاقاتی افتاد که فهمیدم اصلا به درد پزشکی نمیخورم. دوست دارم که نویسنده بشم. اما خب به اجرا و گویندگی در رادیو هم علاقه دارم. اما خب مثلا من تا چند وقت پیش تمام فکرم شهرت بود. اما الان دوست دارم که از این راه به جامعه خدمت کنم و افکارم رو منتشر کنم. آیا این عیب داره؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
با اهدای سلام؛
لطفا به این نکته دقت بفرمایید؛
دین اعمال انسان را به گناه و غیر گناه تقسیم نمیکند این کار فقه است. دین می گوید این کار برایت ضرر دارد یا منفعت دارد. خدا را راضی می کند یا باعث غضب الهی می گردد. باعث هدایت و رشد استعدادهای شما می گردد یا شما را از هویت انسانی تان فاصله می دهد. بنا بر این ممکن است کاری گناه نداشته باشد اما مقدمه هزاران گناه شود یا گناه نباشد اما به شدت انسان را از خدا غافل کند و مسیر زندگی انسان را به انحراف ببرد.
شهرت طلبی یا مقام طلبی از این دست موارد است. توجه انسان را به دنیا جلب می کند و از آخرت غافل می کند و این همان حب دنیایی است که می فرماید حب الدنیا رأس کل خطیئه. محبت دنیا عامل هر انحراف و خطا است. عرض می کنم که شهرت بد نیست بلکه شهرت طلبی بد است. بله از طریق شهرت می شود خیلی را هدایت کرد اما بگذارید خدا اگر خواست شما را شهیر و محبوب قلوب می کند نه اینکه خود تصمیم بگیرید از این راه مردم را هدایت کنید. معمولا این فریب نفس و شیطان است. چون می داند که شما نمی خواهید دنیا طلب باشید به شما می گوید اینکه دنیا طلبی نیست بلکه نیت ما هدایت مردم است حال آنکه عین دنیا طلبی است. خدا می فرماید: تلک الدار الآخره نجعلها للذین لایریدون علوا فی الارض و لا فسادا. ما بهشت را قرار دادیم برای کسانی که در دنیا، طلب برتری و علو نمی کنند.
ما وظیفه داریم خودمون رو تزکیه کنیم خدا هم خوب به وظابف خود آشنا است. از همه اینها گذشته با گویندگی و اجرا که نمی شود خیلی عامل هدایت شد اگر می خواهید مردم را هدایت کنید علم دین را فرا بگیرید تدریس کنید کتاب بنویسید و مهم تر از همه به دین عمل کنید. امیر المومنین علیه السلام میفرماید: کسی که نفس خود را ادب کند بیشتر شایسته تقدیر است تا کسی که مردم را تربیت کرده است…. . هر وقت علاقه به هدایت مردم بیشتر از علاقه شما به هدایت خودتون شد بدانید که در خطایید. لطفا در نهج البلاغه کلمه قصار شماره151 را از ترجمه مرحوم دشتی مطالعه کنید.
لطفا به این نکته دقت بفرمایید؛
دین اعمال انسان را به گناه و غیر گناه تقسیم نمیکند این کار فقه است. دین می گوید این کار برایت ضرر دارد یا منفعت دارد. خدا را راضی می کند یا باعث غضب الهی می گردد. باعث هدایت و رشد استعدادهای شما می گردد یا شما را از هویت انسانی تان فاصله می دهد. بنا بر این ممکن است کاری گناه نداشته باشد اما مقدمه هزاران گناه شود یا گناه نباشد اما به شدت انسان را از خدا غافل کند و مسیر زندگی انسان را به انحراف ببرد.
شهرت طلبی یا مقام طلبی از این دست موارد است. توجه انسان را به دنیا جلب می کند و از آخرت غافل می کند و این همان حب دنیایی است که می فرماید حب الدنیا رأس کل خطیئه. محبت دنیا عامل هر انحراف و خطا است. عرض می کنم که شهرت بد نیست بلکه شهرت طلبی بد است. بله از طریق شهرت می شود خیلی را هدایت کرد اما بگذارید خدا اگر خواست شما را شهیر و محبوب قلوب می کند نه اینکه خود تصمیم بگیرید از این راه مردم را هدایت کنید. معمولا این فریب نفس و شیطان است. چون می داند که شما نمی خواهید دنیا طلب باشید به شما می گوید اینکه دنیا طلبی نیست بلکه نیت ما هدایت مردم است حال آنکه عین دنیا طلبی است. خدا می فرماید: تلک الدار الآخره نجعلها للذین لایریدون علوا فی الارض و لا فسادا. ما بهشت را قرار دادیم برای کسانی که در دنیا، طلب برتری و علو نمی کنند.
ما وظیفه داریم خودمون رو تزکیه کنیم خدا هم خوب به وظابف خود آشنا است. از همه اینها گذشته با گویندگی و اجرا که نمی شود خیلی عامل هدایت شد اگر می خواهید مردم را هدایت کنید علم دین را فرا بگیرید تدریس کنید کتاب بنویسید و مهم تر از همه به دین عمل کنید. امیر المومنین علیه السلام میفرماید: کسی که نفس خود را ادب کند بیشتر شایسته تقدیر است تا کسی که مردم را تربیت کرده است…. . هر وقت علاقه به هدایت مردم بیشتر از علاقه شما به هدایت خودتون شد بدانید که در خطایید. لطفا در نهج البلاغه کلمه قصار شماره151 را از ترجمه مرحوم دشتی مطالعه کنید.